(Azra'nın Anlatımı)
Her gün biraz daha derine çekiliyordum. Rüyalarla başlayan bu esaret artık gündüzlere sızmıştı. Ama bu kez… daha somut bir şekilde.
O sabah okula giderken içimde garip bir huzursuzluk vardı. Sanki kalbim bana önceden uyarı veriyordu. Adımlarım kaldırım taşlarında yankılanırken etrafıma baktım. İnsanlar telaşla yürüyordu, arabaların sesleri havada uğulduyordu. Ama kalabalığın ortasında bile yalnız değildim.
Bir ara gölgem yolun kenarındaki duvara düştü. Ama gölge… tek değildi. Yanımda bir gölge daha vardı.
Durakladım. Kalbim hızlandı. Başımı çevirdim. Hiç kimse yoktu. Ama gölge, bir anlığına bana ait olmayacak kadar farklıydı. Uzundu. Netti. Ve tam yanımdaydı.
Derin bir nefes aldım, kalbimi susturmaya çalıştım. "Hayal görüyorsun, Azra…" dedim kendi kendime. Ama adımlarımı yeniden attığımda o gölge de benimle birlikte hareket etti.
Sanki biri gerçekten yanımdaydı.
Sınıfa girdiğimde kalabalık uğultusu arasında bile o hissi üzerimden atamadım. Tahtaya yazılan kelimeler bulanıklaştı. Yanımdaki arkadaşım bana bir şeyler soruyordu ama duymuyordum. Çünkü o an… kulağımın dibinde bir fısıltı duydum:
"Buldun beni."
Donup kaldım. Gözlerim büyüdü. Ellerim defterin üzerinde titredi. Ses çok netti. Hayal değildi. Sanki gerçekten yanımdaydı. Ama baktığımda, yanımda sadece boşluk vardı.
O an beynim bana oyun oynuyor olabilirdi, ama kalbim… kalbim başka bir şey söylüyordu. Çünkü sesin yankısı ruhumun en derinine işledi.
Öğleden sonra kütüphaneye kaçtım. Sessizlik bana iyi gelirdi. Rafların arasında yürürken elim kitaplara değdi. Tam o anda… parmaklarımın ucuna sıcak bir dokunuş hissettim. O kadar gerçekti ki, geri çekildim. Ama kimse yoktu.
O an nefesim kesildi. Dizlerim titredi. Kalbim hızla çarparken kendi kendime fısıldadım:
"Artık rüya değil… Bu artık gerçek."
Ve ben, her şeyin daha da karıştığını bilsem bile, içimde tuhaf bir huzur vardı. Çünkü artık biliyordum: Onu sadece rüyada değil, gündüzde de bulabilirdim .