(Azra'nın Anlatımı)
Gözlerimi açtığımda sabah olmuştu ama içimdeki karanlık hiç dağılmamıştı. Perdenin arasından sızan solgun ışık bile bana yabancı geliyordu. Sanki bütün gece, bedenim uyumuş ama ruhum başka bir yerde dolaşmıştı.
Rüyam hâlâ zihnimdeydi. Net hatırlamıyordum belki ama bir fısıltı kalmıştı dudaklarımda, kendi sesime benzemeyen ama içimden çıkan bir çağrı: "Gel…"
O an yüreğim sıkıştı. Ben… gerçekten mi onu çağırmıştım?
Kendi içimde korkuyla karışık bir öfke yükseldi. Nasıl olurdu? Neden böyle bir şey yapmıştım? Ben ondan kaçmalıydım, onun gölgelerinden uzak durmalıydım. Ama gecenin içinde sesim ona doğru süzülmüştü. Sanki kalbim, aklıma ihanet etmişti.
Ellerimi yastığın üzerinde sıktım. Parmak uçlarım titriyordu. Bedenim sanki hâlâ onun varlığını hatırlıyordu. Karanlıkta gözleri bana bakıyordu, nefesi ensemde dolaşıyordu. Ama buradaydı işte: Sessiz, boş bir oda. Yalnızdım.
Yalnız olmalıydım.
Ama hissettiğim öyle değildi. İçimde görünmez bir bağ vardı. Bir adım atsam gölgelerin içinden çıkacakmış gibi. O korkunç ama büyüleyici ihtimal… nefesimi kesti.
Kendi kendime mırıldandım:
"Ben istemedim… çağırmadım…"
Ama sesim inandırıcı değildi. Çünkü kalbim çoktan gerçeği biliyordu. Belki bilinçsizdim, belki farkında değildim… ama o gece, ruhum onu çağırmıştı. Ve bunun geri dönüşü yoktu.
Aklıma tek bir cümle saplandı: "Onu çağırdıysan, o gelir."
Yatağımdan kalktım. Ayaklarım yere bastığında sanki tüm odada ince bir uğultu dolaştı. Belki sadece kendi korkumdu, belki de daha fazlası. Aynada yüzüme baktığımda gözlerimin içinde tanımadığım bir ışık vardı. Hem utanç, hem merak, hem de garip bir teslimiyet.
Ben artık sıradan bir kız değildim.
Ben, gölgelerin efendisini kendi ellerimle kapıma çağırmış biriydim.
Ve derinlerde, bütün korkuma rağmen, içimde çok daha tehlikeli bir şey vardı: O gelirse… kaçmayacağımı biliyordum.
-