(Ateş'in Anlatımı)
Gece bana yabancı değildi. Karanlık benim yuvamdı, gölgeler benim silahımdı. Ama o gece… karanlığın bile nabzı farklı atıyordu. Çünkü ben onun evinin önündeydim.
Pencereye gözlerimi dikmiştim. O orada, perdelerin ardında uyuyordu. Belki de uyumuyordu; belki kalbi, benimkini duyar gibi çarpıyordu. Bilmiyordum. Bildiğim tek şey, içimde taşan sabırsızlıktı.
Saatler geçti. Rüzgâr dindi, kuşlar sustu, şehir uyudu. Ama ben orada, onun nefesini hissetmek için bekledim.
Sonra bir şey oldu. Pencerenin ardında bir kıpırtı… Bir gölge hareket etti. Kalbim, yıllardır bana ait olmayan bir duygunun esiri oldu.
Perdeye yaklaşmıştı. Elleriyle kenarını tutuyordu. Camın sadece bir adım ötesindeydi. Eğer perdenin ucunu azıcık aralasa, göz göze gelecektik. O an dünyada başka hiçbir şeyin önemi kalmazdı.
Nefesim hızlandı. Gölgeler etrafımda kıpır kıpır dolaştı. Sanki hepsi aynı anda fısıldıyordu:
"Aç kapıyı… Gel ona… Onu al…"
Ama ben kıpırdamadım. Kendi içimde bir savaş vardı. Ellerim yumruk oldu, parmaklarım kan çanağına dönene kadar sıktım. Çünkü onu korkutmak istemiyordum. O kendi isteğiyle bana bakmalıydı. Benim gölgelerime, benim karanlığıma kendisi adım atmalıydı.
Ve o anı bekledim.
Ama olmadı.
Parmakları perdeyi tuttu, sonra geri çekildi. Sanki kalbi bir an bana ulaşmak istemişti, ama aklı onu geri çağırmıştı.
Gözlerimi kapattım, derin bir nefes aldım. İçimde, hiç kimseye itiraf edemeyeceğim bir his vardı: Hayal kırıklığı. Ama aynı anda tuhaf bir gurur da hissettim. Çünkü biliyordum ki o, perdeleri açmaya cesaret edememiş olsa bile, beni hissetmişti.
O his, bana yeterdi. Şimdilik.
Başımı kaldırıp gökyüzüne baktım. Yıldızlar yine yoktu, gece tamamen siyahtı. Ama bana fark etmezdi. Çünkü artık biliyordum:
Onun gözleri, bana bütün karanlığı unutturacak kadar parlaktı.
Son bir kez pencereye baktım. İçimde kelimelere dökülemeyecek bir söz yankılandı:
"Yakında… çok yakında."
Ardımı dönüp gölgelerin içine karıştım. Ama her adımımda biliyordum: Azra artık beni hissetmişti. Ve bir kez hisseden, asla unutmuyordu.
---