(Ateş'in Anlatımı)
Bazen geceler bana ağır gelir. Ama o gece… farklıydı.
Azra'nın ruhunun titreşimini hissettim. Daha önce bana korkuyla seslenirdi, şimdi ise başka bir şey vardı. Karar.
Onun sesini duydum. O ince, ürkek ama kararlı fısıltıyı:
"Beni bekleme. Bu kez ben seni bulacağım."
Kalbim aniden hızlandı. Bu sözler, gölgelerin bile bana fısıldayamadığı kadar güçlüydü. Onun içindeki cesareti hissettim. Artık sadece benim karanlığıma çekilen biri değildi. Kendi adımlarıyla bana yaklaşmayı seçiyordu.
Gözlerimi kapattığımda zihnimde onun yüzü belirdi.
Sanki kendi elleriyle gölgeleri itiyor, bana doğru yürüyordu. Bu görüntü içimde tuhaf bir şey uyandırdı: Hem sevinç hem de huzursuzluk.
Çünkü bu, yıllardır aradığım şeydi. Karanlığımın içindeki yalnızlığı kıracak tek şey, onun bana doğru gelmesiydi. Ama aynı zamanda biliyordum… Azra benim dünyama adım attığında, geri dönüşü olmayacaktı.
Pencerenin önüne geçtim. Şehir sessizdi, sokak lambalarının ışığı titriyordu. Camda kendi siluetim bana yabancı göründü. Artık kendi gölgemde tek başıma değildim. Onun gölgesi de benimkine karışmıştı.
Elllerimi cama bastırdım. İçimde fısıldadım:
"Beni bulmak istiyorsun, Azra… Ama karanlığımı gördüğünde hâlâ aynı cesareti gösterecek misin?"
Gölgeler kıpırdadı. O an sanki yanımdaydı. Adımlarını duyar gibi oldum. Kalbim, yıllardır hissetmediğim bir hızla çarptı.
Bir an için gözlerimi kapadım, zihnimde onunla konuştum:
"Gel. Ama bil ki, benimle gelenin geri dönüşü yoktur."
Ve içimde karanlık bir huzurla şunu fark ettim:
Ne yaparsa yapsın, artık onunla bağım kopmaz. Çünkü Azra artık kendi isteğiyle benim yoluma adım atıyordu.
---