Sırt Sırta
Koruyucuların gölgeleri, geminin zırhını delip içeri süzüldü. İç mekânda ses, yankı yerine kırık bir saat tıkırtısı gibi çarpılıyordu. Her adımda zemin farklı bir anıya dönüşüyor; bir an Neon City'nin yıkılmış sokağı, bir an Cybertron'un savaş alanı oluyordu.
Optimus, omzunun üzerinden baktığında Megatron'un siluetinin üç farklı versiyonunu gördü: biri şimdi, biri birkaç saniye önce, biri ise henüz yaşanmamış bir anın içinde. Üçü de aynı anda savaşmaya hazırlanıyordu.
Bir koruyucu, akışkan zincirlerini fırlattı. Zincirler hem gelecekte hem geçmişte vuruyordu—Optimus kılıcını kaldırırken darbenin yankısı şimdiden göğsünde hissedildi. Megatron ağır topunu ateşledi, ancak mermi çıkmadan önce patlamış gibi duman yayıldı.
— Megatron: "Bu lanet şeyler… zamanı silah gibi kullanıyor!"
— Optimus: "O zaman biz de zamanı onların üzerine yıkacağız."
Optimus, sol elindeki kılıcı geriye doğru savurdu; Megatron aynı anda ileri ateş etti. Aralarındaki uyum, zamanı çatlatan bir rezonans yarattı. Koruyucunun formu bir anlığına bulanıklaştı—sanki hangi saniyede var olması gerektiğini unuttu.
Ama bu sadece bir başlangıçtı. Bir sonraki hamlede koruyucular ikilinin geçmiş versiyonlarını hedef aldı. Geçmişte yaralanan Optimus'un yarası, şimdiki Optimus'un omzunda kanamaya başladı. Megatron'un birkaç dakika önceki haline zincirler dolandı, şimdiki Megatron'un hareketi ağırlaştı.
Optimus sırtını Megatron'un zırhına yasladı.
— Optimus: "Senin zamanın benim kalkanım olacak."
— Megatron: "Ve senin kılıcın benim geleceğim."
Zaman çökerken, iki ezeli düşman tek bir savaşçı gibi hareket etti. Her saldırı, birden fazla anı hedef alıyor; her savunma, hem geçmişi hem geleceği koruyordu.
Ama Nexus'un koruyucuları yenilgiye uğramak yerine daha fazla çoğalmaya başladı. Artık düşman sayısı değil, saniyeler tehlikeydi. Her an sonsuza dek koparılabilir, geri dönülemezdi.