Son Perde
Gökyüzünden yağan zaman parçacıkları, savaş alanına değdiği anda anılar patlıyordu—her parçacık, bir asker için geçmişten bir görüntü ya da geleceğin gölgesiydi.
Bir Autobot, savaş öncesi ailesini görüp güç buldu.
Bir Decepticon, kendi ölümünü görüp öfkeyle ileri atıldı.
Koruyucuların birleşik formu, Nexus'un yarattığı bu kırılmanın ortasında titredi. Zincirleri artık kontrolsüzce savruluyor, gövdesinde derin yarıklar açılıyordu.
Ama hâlâ devasa, hâlâ tehlikeliydi.
Optimus, Megatron'un yanına indi. İkisinin zırhı da parçalanmış, ama Nexus'un verdiği enerji hâlâ damarlarında yanıyordu.
— Optimus: "Bunu bitirmenin tek yolu, çekirdeğine ulaşmak."
— Megatron: "Ve onu aynı anda vurmak."
İkisi de kısaca başını salladı.
Aralarındaki rekabetten geriye yalnızca saf bir anlayış kalmıştı.
Son Hücum
Savaş alanı, liderlerinin hamlesiyle tekrar alevlendi. Autobots ve Decepticons, Koruyucuların zincirlerini dağıtmak için birlikte saldırdı.
Optimus, havada sekiz kez takla atarak mızrağını zincirlerin merkezine sapladı; Megatron, jet moduna geçip gökten karanlık alev yağdırdı.
Koruyucuların gövdesi çatladığında, içinden saf enerjiyle parlayan Zaman Çekirdeği ortaya çıktı. Çekirdek, sanki bir kalp gibi atıyor, her atışta gerçekliği büküyordu.
Optimus, komut verir gibi bağırdı:
— "Şimdi!"
Megatron, kılıcını siyah alevle besledi, Optimus ise mızrağını beyaz ışıkla doldurdu.
İkisi aynı anda çekirdeğe vurdu.
Patlama
Zaman Çekirdeği, bir yıldız gibi patladı.
Ama patlamada alev değil, sessizlik vardı—tüm sesler bir anda kesildi.
Ardından, savaş alanı dev bir ışık dalgası içinde yıkandı. Zincirler buhar oldu, Koruyucular toza dönüştü.
Patlama bittiğinde… gökyüzü temizdi.
Ne Nexus vardı, ne de zincirler. Sadece normal, akmakta olan bir zaman.
Optimus, derin bir nefes aldı.
— "Bitti."
Megatron, yavaşça gülümsedi.
— "Henüz değil… ama en azından bugün için."
Onların arkasında, hem Autobot hem Decepticon askerleri, düşmanlık yerine sessiz bir saygı duruşuyla bekliyordu.
O an, Cybertron'un tarihi yeniden yazılmaya başladı.