Gökyüzündeki yarık, son darbelerden sonra çırpınan bir yara gibi daralıyordu. Nexus'un dev gövdesi, kendi içine çökerken çıkarılan çığlık, ne metal ne de canlı bir varlığa aitti—sanki evrenin kendisi acı çekiyordu.
Optimus Prime, ağır adımlarla yıkıntılar arasından yürüdü. Kılıcı, hâlâ Nexus'un karanlık enerjisinden kıvılcımlar saçıyordu. Birkaç metre ötede Megatron, sessizce omzunu tutuyordu; bu sefer aralarında ne öfke vardı ne de zaferin tadı. Sadece tükenmişlik.
Arka planda Bumblebee, yaralıları topluyordu. Arcee, son enerji çekirdeklerini güvenli kapsüllere yerleştiriyordu. Skywarp ve Soundwave bile, bir anlığına silahlarını indirmiş, ufka bakıyordu. Savaş, bütün tarafların içinden bir şeyler koparmıştı.
Yarık kapanırken gökyüzü bir anlığına tamamen karardı. O an herkes, bunun bitiş değil, başka bir başlangıcın sessiz habercisi olduğunu hissetti. Çünkü Nexus yok edilmişti ama galaksi hâlâ parçalanmıştı. Ve bu kez toparlayacak bir "birlik" kalmamıştı.
Optimus, sessizliği bozdu: — Buradan sonra yollarımız ayrılıyor. Hepiniz… bildiğiniz gibi yaşayın.
Hiç kimse cevap vermedi. Ama bakışlar yeterince şey anlatıyordu.
Epilog – Yıllar Sonra
Gökyüzü artık savaşın siyah yarıklarını taşımıyordu. Ama yıldızların arasındaki sessizlik, hâlâ aynıydı.
Optimus Prime, uzak bir sınır gezegeninde, küçük bir Autobot birliğini koruyordu. Eskiden galaksinin lideriydi; şimdi ise sadece, hayatta kalmayı öğrenmiş bir savaşçı.
Megatron, bilinmeyen bir sektörde kendi Decepticon grubunu yeniden inşa ediyordu—ama bu kez amacı hükmetmek değil, varlığını sürdürmekti.
Bumblebee ve Arcee, göçebe konvoylara katılmış, yetim kalmış Cybertronian'ları güvenli dünyalara taşımaya başlamıştı.
Eski düşmanlar ve dostlar artık aynı gökyüzüne bakmıyordu. Ama bazen, yıldızların arasında geçen bir radyo sinyali, uzak bir geçmişin yankısı gibi, hâlâ birbirlerine ulaşıyordu.
Galaksi sessizdi. Ve bu sessizlik, savaşın bitişinden çok, bir sonraki fırtınanın öncesi gibi hissediliyordu.