Kırılan Döngü
Nexus'un çatlayan silueti, dev bir kum saatinin patlaması gibi dağıldı. Zamanın kumları, boşlukta parıldayan sayısız zerreye dönüştü. Her zerre, farklı bir anı barındırıyordu: geçmişteki kahkahalar, gelecekteki çığlıklar, hiç yaşanmamış ihtimaller…
Optimus ve Megatron, hâlâ birbirlerinin omuz hizasında duruyordu.
Nexus'un sesi bu kez daha derin, ama tuhaf bir şekilde… yorgundu:
— "Bağınız… tekil bir zaman çizgisine sığmaz. Siz birlikte var oldukça… zaman asla kapanmaz."
Boşluğun ortasında dev bir halka döndü; bu, bir kapıdan çok, yaşayan bir yara gibiydi. İçinde savaş alanı, donmuş hâlde bekliyordu.
— Megatron: "Bizi geri mi gönderiyorsun?"
— "Hayır… sizi tamamlıyorum."
Birden, Nexus'un kalan parçaları ikisine doğru aktı. Enerji, damarlarında bir ateş gibi dolaştı.
Optimus'un optiklerinde beyaz parıltı belirdi, Megatron'un zırhında siyah alevler kıvılcımlandı. Ama bu güç… ikisine de aitti.
Nexus'un son sözleri boşlukta yankılandı:
— "Artık tek bir zamanınız var… onu boşa harcamayın."
Halka genişledi, ikiliyi içine çekti.
Bir an sonra, savaş alanı yeniden canlandı—Koruyucular, donmuş zincirlerinden kurtulmuş, ileri hamle yapıyordu. Ancak bu kez Optimus ve Megatron'un hareketleri tamamen senkronizeydi; sanki iki ayrı savaşçı değil, tek bir iradeymiş gibi.
Optimus'un kılıcı zincirleri keserken, Megatron'un topuğu zemini parçaladı; serbest kalan enerji, düşmanları geriye savurdu.
Savaş alanı, iki tarafın müttefik gibi değil, tek bir organizma gibi hareket eden bu ikili karşısında titreşti.
Yukarıda, Nexus'un varlığı tamamen silinmeden önce, gökyüzünde kısa bir süreliğine bir saat kadranı belirdi. Akreple yelkovan tam üst üste geldi… ve ışığa dönüştü