ลี่เหมยหลบสายตา — หัวใจเธอปั่นป่วนจนบอกไม่ถูก
ระหว่างความรู้สึกผิดที่เคยลืมเขา กับความกลัว…ว่าหากจำได้จริง ๆ
บางสิ่งที่เธอพยายามเก็บซ่อนไว้ในใจ อาจหวนคืนมาทำให้เธอเจ็บอีกครั้ง
ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขาเพียงยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับรอให้เธอเป็นฝ่ายเอ่ย
รอให้เธอไขกุญแจที่ล็อกอดีตของทั้งสองไว้เงียบงัน
> “ท่าน…เคยช่วยข้าใช่หรือไม่”
เสียงเธอเบาจนแทบกลืนไปกับสายลม
เขาพยักหน้า
> “ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว”
ภาพในความฝันผุดขึ้นมาอีกครั้ง
เด็กหญิงตัวน้อยหลงทางในป่า เสียงหมาป่าหอนลั่น
มีมือหนึ่งเอื้อมมาโอบกอดเธอไว้—อุ่นและมั่นคง
มีเสียงกระซิบว่า "อย่ากลัว ข้าอยู่ตรงนี้"
> “ข้าควรจะจำได้…แต่ข้ากลับไม่เคยแม้แต่จะมองหน้าท่าน”
น้ำเสียงลี่เหมยสั่น
“นั่นทำให้ข้ารู้สึก…แย่เหลือเกิน”
เขาส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะตอบอย่างแผ่วเบา
> “เจ้ารอดมาได้ นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด”
เงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่หม่นมัว
> “แต่ในใจข้า…ข้ารู้ว่า เราต้องกลับมาเจอกันอีก”
ลี่เหมยมองเขาอย่างพิจารณา
ไม่ใช่เพียงชายที่ช่วยเธอในวันหนึ่ง
แต่เขาอาจคือ “อีกฝั่งของสะพาน” ที่เชื่อมเธอจากอดีต สู่ปัจจุบัน
จากสิ่งที่เธอเคยกลัว—สู่บางอย่างที่เธอกำลังเรียนรู้จะเชื่อใจ
> “แล้ว…ถ้าข้าจำได้หมด ถ้าความทรงจำทุกอย่างกลับมา…”
“มันจะไม่เปลี่ยนท่านใช่ไหม?”
เขาหัวเราะเบา ๆ ไม่ใช่เย้ยหยัน แต่เป็นเสียงที่อ่อนโยน
> “มันจะเปลี่ยนข้าให้รักเจ้ามากขึ้น…หากนั่นเป็นไปได้”
เงียบอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้…มันไม่ใช่ความอึดอัด
มันคือความสงบ ที่แทรกอยู่ในระยะห่างอันแผ่วเบา
ความรู้สึกบางอย่างค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น เหมือนหมอกยามเช้าในหุบเขา
ในมือของเขา มีกล่องไม้เล็ก ๆ
เขาเปิดมันออก เผยให้เห็น “แหวนไม้ไผ่” เก่าแก่ สลักคำภาษาตงหลัวที่อ่านว่า
> "คำมั่นจากใจ ไม่แพ้คำมั่นจากปาก"
> “เจ้าทำหล่นไว้ ตอนเรายังเด็ก”
“ข้าเก็บไว้…เผื่อวันหนึ่งเจ้าจะจำได้”
ลี่เหมยรับแหวนไว้ในมือ น้ำตาเธอคลอเบ้า
แม้จะยังไม่จำได้ทั้งหมด
แต่หัวใจเธอรู้—ว่าความรู้สึกนี้ ไม่ใช่ความฝัน
> “ถ้าเจ้าอยากหนีจากอดีต ข้าจะไม่รั้งเจ้าไว้”
“แต่ถ้าเจ้าอยากเริ่มต้นใหม่ ข้าจะอยู่ตรงนี้…ทุกก้าว”
ลี่เหมยหลับตา สูดลมหายใจลึก
มือเธอกำแหวนไม้ไผ่ไว้แน่น
เสียงหัวใจเต้นของเธอดังขึ้น—พร้อมกับเสียงสายลมที่พัดสะพานไม้เบื้องหน้าให้แกว่งไกว
> "บางที…ข้าอาจพร้อมจะข้ามไปอีกฝั่งแล้ว"
💙 ปิดท้ายตอน
> บางสะพาน…ไม่จำเป็นต้องสร้างใหม่
เพียงแค่กล้าเดินข้ามมันไปอีกครั้ง
แม้หัวใจยังเจ็บ แต่บางที...รักก็รออยู่ตรงนั้นเสมอ