กลางลานกว้างหลังบ้าน เด็ก ๆ นั่งล้อมวงกันอยู่บนเสื่อผืนใหญ่ สีสันของสีเทียนหลากเฉดกระจายอยู่รอบตัวพวกเขา
ลี่เหมยย่อตัวลงท่ามกลางเด็ก ๆ พลางมองดูภาพที่พวกเขากำลังวาด — เป็นสะพานไม้ที่ทอดยาวไปยังยอดเขาไกลโพ้น และมีแสงอาทิตย์ทอดเงาสะท้อนลงในน้ำ
“ทำไมสะพานมันโค้ง ๆ ล่ะจ๊ะ?” ลี่เหมยถามเสียงนุ่ม
เด็กหญิงคนเดิมตอบอย่างไร้เดียงสา
“คุณยายบอกว่าสะพานจริง ๆ ไม่มีทางตรงหรอกค่ะ มันจะต้องคด ๆ บ้าง เพราะคนเดินต้องเจอเรื่องมากมาย”
คำตอบนั้นทำให้ลี่เหมยนิ่งงันอีกครั้ง…
ใช่แล้ว — ไม่มีสะพานไหนที่ตรงและเรียบตลอดทาง
เธอมองภาพในมือตัวเอง แล้วนึกถึงสะพานของแม่
สะพานของแม่ที่เต็มไปด้วยรอยร้าว น้ำหนักของความทรงจำ และความเงียบที่ตะโกนอยู่ในใจทุกคืน
แต่แม่ก็ยังสร้างมันขึ้นมา เพื่อให้เธอเดินข้าม
ลี่เหมยลูบผมเด็กหญิงเบา ๆ “งั้นเราจะวาดให้มันงดงามที่สุดนะ”
และในวันนั้น เธอก็ตัดสินใจ...
> จะสร้างสะพานอีกอันหนึ่งขึ้นใหม่ — สะพานของตัวเธอเอง