เสียงของเขา…อบอุ่นเหมือนอ้อมแขนที่เธอเคยรู้จัก
แต่นานจนเหมือนเสียงจากชาติหนึ่ง
ลี่เหมยหันกลับไปช้า ๆ สายตาเธอสบกับดวงตาคู่นั้น — ดวงตาที่เคยจ้องมองเธอท่ามกลางหมอกหนาวในหุบเขา
ชายหนุ่มในชุดธรรมดา ใบหน้าเรียบง่าย ไม่หล่อสะดุดตาเหมือนชายในความฝัน
แต่รอยยิ้ม…กลับเหมือนแสงไฟดวงเล็กในคืนที่มืดที่สุดของชีวิตเธอ
> “ห้าปีก่อน…?” เธอพึมพำ
“ใช่ครับ” เขายิ้ม “คุณกำลังจะตก—ตอนนั้นฝนตกหนัก ทางลื่นมาก ผมดึงคุณไว้ทัน…”
และในเสี้ยววินาทีนั้นเอง — ภาพหนึ่งวาบขึ้นในใจเธอ
เสียงฝน…กลิ่นเปียกของดิน และมืออบอุ่นที่กุมมือเธอไว้แน่น
ชายคนหนึ่ง…ที่เธอจำไม่ได้
เพราะในวันนั้น เธอกำลังหนีจากความเจ็บปวดของแม่ที่เพิ่งจากไป
> “ทำไมฉันถึงลืมคุณไปได้…” น้ำเสียงเธอเบาเหมือนคำสารภาพ
เขาส่ายหน้าเบา ๆ
“บางอย่างเราก็ลืมเพื่อจะมีชีวิตต่อ…แต่โชคดีที่บางครั้ง มันย้อนกลับมาในวันที่เราเข้มแข็งพอจะจำได้”
เสียงฝีเท้าของเขาเดินเข้ามาใกล้
แต่ในใจของลี่เหมยกลับรู้สึกเหมือนโลกกำลังถอยห่างออกไป
เพราะทุกถ้อยคำของเขา เหมือนสายน้ำที่ซัดเข้ากำแพงความทรงจำ
> “...คนที่เคยพาคุณลงเขาเมื่อห้าปีก่อน…”
ห้าปีก่อน…
มันเป็นช่วงเวลาที่เลือนรางที่สุดของเธอ ช่วงเวลาที่แม่เพิ่งจากไป
ที่เธอหนีขึ้นเขาไปตามลำพัง โดยไม่รู้ว่าหัวใจของเธอกำลังจะพังลง
> “คุณจำผมไม่ได้จริง ๆ ใช่ไหม”
เขายิ้ม แต่ในแววตามีอะไรบางอย่างเจ็บลึกซ่อนอยู่
ลี่เหมยหลบสายตา — หัวใจเธอปั่นป่วนจนบอกไม่ถูก
ระหว่างความรู้สึกผิดที่เคยลืมเขา กับความกลัว…ว่าหากจำได้จริง ๆ
บางสิ่งที่เธอพยายามเก็บซ่อนไว้ในใจ อาจหวนคืนมาทำให้เธอเจ็บอีกครั้ง
ลี่เหมยมองเขาอย่างพิจารณา
ไม่ใช่เพียงชายที่ช่วยเธอในวันหนึ่ง
แต่เขาอาจคือ “อีกฝั่งของสะพาน” ที่เชื่อมเธอจากอดีต สู่ปัจจุบัน