ជំពូកទី ៥៖ ជំនាញធាតុភ្លើង និងការស៊ើបអង្កេតអាថ៌កំបាំង
ធារក្ស និង សុវណ្ណរី បានសម្រាកមួយសន្ទុះ បន្ទាប់ពីទទួលបាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង ដោយជោគជ័យ។ ធារក្ស បានក្លាយជា អ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណ (ឋានៈទី ២) រួចទៅហើយ។
ជំនាញវិញ្ញាណដំបូង
"ធារក្ស ឥឡូវនេះអ្នកត្រូវដាស់ ជំនាញវិញ្ញាណ (Spirit Skill) ដែលអ្នកបានមកពី ឆពណ្ណរង្សី របស់ឆ្កែព្រៃភ្លើងនោះ។" សុវណ្ណរី ពន្យល់។
ធារក្ស បានអង្គុយក្នុងឥរិយាបថបដិបត្តិធម៌ម្តងទៀត ហើយផ្តោតលើ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង ដែលវិលជុំវិញចង្កេះរបស់គេ។ គេបានព្យាយាមទាក់ទងជាមួយ ថាមពលធាតុភ្លើង នៅក្នុងខ្លួន។
មួយសន្ទុះក្រោយមក គេបានបើកភ្នែកឡើង។
"ជំនាញវិញ្ញាណទី ១៖ ព្រួញអណ្តាតភ្លើង!"
ធារក្ស បានហៅ ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ ចេញមក។ លើកនេះ ព្រួញវិញ្ញាណដែលបង្កើតឡើងមិនមែនជាពណ៌ខៀវខ្ចីទៀតទេ តែជា ពណ៌ក្រហមឆេះ ដែលមាន អណ្តាតភ្លើង ព័ទ្ធជុំវិញ! គេបានបាញ់ព្រួញនោះទៅកាន់ដើមឈើធំមួយ។
ផូស!
ព្រួញនោះបានបុកចំដើមឈើ ហើយបានធ្វើឱ្យដើមឈើនោះ ឆាបឆេះ ភ្លាមៗក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានវិនាទី! ថាមពលនេះគឺខ្លាំងជាងព្រួញធម្មតារាប់ដង។
"អស្ចារ្យណាស់ ធារក្ស! ឥឡូវនេះ ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ របស់អ្នកមានថាមពល ធាតុភ្លើង ហើយ! គ្មាននរណាម្នាក់នឹងហ៊ានមើលងាយអ្នកទេ!"* សុវណ្ណរី ស្រែកដោយក្ដីរីករាយ។
ការផ្តោតលើ ពូថៅច្រេះ
បន្ទាប់ពីបានសម្រេចគោលដៅដំបូងហើយ ពួកគេទាំងពីរបានសម្រេចចិត្តផ្លាស់ប្តូរការផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើ អាថ៌កំបាំងពិត នៃវិញ្ញាណប្រយុទ្ធទីពីររបស់ ធារក្ស។
"ពូថៅច្រេះ... ពេលដែលអ្នកប្រើវាលើកមុន ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ថា វាប្រើប្រាស់ កម្លាំងជីវិត របស់អ្នក មិនមែនថាមពលវិញ្ញាណទេ ហើយភាពច្រេះរបស់វាបានបាត់មួយភ្លែត។" សុវណ្ណរី និយាយ។
ពួកគេបានសម្រេចចិត្តធ្វើពិសោធន៍ដោយសុវត្ថិភាព។ ធារក្ស បានហៅ ពូថៅច្រេះ ចេញមក។ វានៅតែមានភាពស្រអាប់ និងច្រេះដូចដើម។
សុវណ្ណរី បានប្រើ ផ្កាឈូករ័ត្នវិញ្ញាណ របស់នាងដើម្បីព្យាយាមបញ្ចូល ថាមពលព្យាបាល ទៅលើពូថៅនោះ។
ហូសស!
ថាមពលពណ៌បៃតងខ្ចីរបស់ សុវណ្ណរី បានប៉ះនឹងពូថៅនោះ។ ស្រាប់តែ ពូថៅច្រេះ បាន ស្រូបយក ថាមពលព្យាបាលនោះ ទាំងស្រុង! ប៉ុន្តែមិនមានអ្វីផ្លាស់ប្តូរនៅលើពូថៅនោះទេ ហើយសុវណ្ណរី មានអារម្មណ៍ថា អស់កម្លាំង ភ្លាមៗ។
"វា... វាកំពុងស្រូបយកថាមពល! ទាំងថាមពលព្យាបាលរបស់ខ្ញុំ និងកម្លាំងជីវិតរបស់អ្នក!"* សុវណ្ណរី និយាយដោយការភ្ញាក់ផ្អើល។ "ពូថៅនេះមិនមែនជាអាវុធវាយប្រហារទេ តែវាជា វត្ថុបុរាណ ដែលមានជីវិត ហើយកំពុង ឃ្លាន ថាមពល! យើងមិនអាចប្រើវាដោយមិនប្រុងប្រយ័ត្នទៀតទេ!"
គ្រោះថ្នាក់ទី ២៖ នរណាម្នាក់កំពុងតាមដាន
ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងពិភាក្សាគ្នាអំពីការរកឃើញថ្មីនេះ ស្រាប់តែមាន ស្រមោល មួយបានលេចឡើងនៅលើមែកឈើខាងលើ។
"មាននរណាម្នាក់នៅទីនោះ!" ធារក្ស ស្រែកឡើង។ គេបានទាញ ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ ចេញមក ហើយបាញ់ ព្រួញអណ្តាតភ្លើង ទៅកាន់ទិសដៅនៃស្រមោលនោះ។
ប៊ឹសស!
ព្រួញនោះបានបុកចំមែកឈើ ប៉ុន្តែស្រមោលនោះបានបាត់ខ្លួនយ៉ាងលឿនដូចជាខ្យល់។
សុវណ្ណរី បានស្ទុះទៅមើលកន្លែងដែលស្រមោលនោះបាត់ខ្លួន។ នាងបានរកឃើញ ស្នាមជើង តូចមួយដែលមាន ថាមពលស្វាយ តិចៗនៅជាប់នឹងមែកឈើ។
"ថាមពលនេះ... វាគឺជា គ្រូវិញ្ញាណ (ឋានៈទី ៣)! គេមាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយ ហើយកំពុងតាមដានយើង! ហើយគោលដៅរបស់គេ ខ្ញុំជឿថា គឺមកពីរឿង ពូថៅច្រេះ របស់អ្នក!" សុវណ្ណរី និយាយដោយទឹកមុខស្លេកស្លាំង។
វាច្បាស់ណាស់ថា ការលាតត្រដាងកម្លាំងរបស់ ពូថៅច្រេះ នៅជ្រលងភ្នំដែក មិនមែនជាការបញ្ចប់នោះទេ—តែជា ការចាប់ផ្ដើម នៃបញ្ហាពិតប្រាកដ។ នរណាម្នាក់នៅក្នុងពិភពអ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណដ៏ធំនេះ បានចាប់អារម្មណ៍នឹងអាវុធដ៏អាថ៌កំបាំងរបស់ ធារក្ស ហើយបានបញ្ជូនអ្នកជំនាញមកតាមដានពួកគេហើយ។