ជំពូកទី ២៖ ការភ្ញាក់ផ្អើលរបស់ត្រកូល និងនារីដែលមានផ្កា
ធារក្ស ត្រូវបានលើកត្រឡប់ទៅកាន់ ជ្រលងភ្នំដែក វិញភ្លាមៗដោយអ្នកយាមត្រកូល បន្ទាប់ពីគេបានដួលសន្លប់ដោយសារការប្រើកម្លាំងជីវិតដើម ដើម្បីដាស់ពូថៅច្រេះ។ គេត្រូវបានដាក់លើគ្រែព្យាបាលនៅក្នុងសាលប្រជុំត្រកូល។
ប្រតិកម្មរបស់ត្រកូល និងប្រព័ន្ធឋានៈ
ព័ត៌មានអំពីវីរភាពរបស់ ធារក្ស បានរីករាលដាលដូចជាព្យុះកំបុតត្បូង។ សមាជិកត្រកូលគ្រប់រូប ជាពិសេសអ្នកចាស់ទុំបានប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅសាលប្រជុំ។
លោកតា ហុង (មេត្រកូល និងជា មហាគ្រូវិញ្ញាណ ឋានៈទី ៤) បានសម្លឹងមើលទៅ ធារក្ស ដែលកំពុងដេកលើគ្រែព្យាបាលដោយក្ដីបារម្ភលាយឡំនឹងភាពអស្ចារ្យ។
"សមាជិកត្រកូលត្រូវតែដឹងការពិត។ ក្នុងពិភពនៃយើង ការបណ្តុះថាមពលវិញ្ញាណមាន ១០ ឋានៈ ។" លោកតា ហុង បានបន្លឺឡើងដោយសំឡេងដ៏ឮច្បាស់។
លោកតា ហុង បានបន្តពន្យល់អំពីឋានៈ និងពណ៌នៃ ឆពណ្ណរង្សី ដែលតំណាងឱ្យអំណាចដែលបានមកពីសត្វវិញ្ញាណ៖
១. អ្នកហាត់ការវិញ្ញាណ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស (White) (ឋានៈដែល ធារក្ស កំពុងស្ថិតនៅ)
២. អ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង (Yellow) (ឋានៈរបស់ សុវណ្ណរី និងអ្នកយាមត្រកូលខ្លះ)
៣. គ្រូវិញ្ញាណ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយ (Purple)
៤. មហាគ្រូវិញ្ញាណ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ខ្មៅ (Black) (ឋានៈរបស់លោកតា ហុង)
៥. ស្តេចវិញ្ញាណ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ក្រហម (Red) (សត្វមេកញ្ជ្រោងដែលត្រូវគេសម្លាប់)
៦. អធិរាជវិញ្ញាណ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌មាស (Gold)
៧. បរមវិញ្ញាណ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ខៀវទឹកសមុទ្រ
៨. ទេពវិញ្ញាណ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ពេជ្រ
៩. ទេវតាវិញ្ញាណ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ប្រាំពីរ
១០. បរមទេពសន្តិភាព ឆពណ្ណរង្សីពណ៌សុទ្ធ
"កាលពីព្រឹកមិញ ធារក្ស ដែលទើបតែនៅឋានៈ អ្នកហាត់ការវិញ្ញាណ អាចសម្លាប់សត្វមេកញ្ជ្រោងដែលជា ស្តេចវិញ្ញាណ (ឋានៈទី ៥) ដែលមាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង និងស្វាយ! វាជាអព្ភូតហេតុ!" លោកតា ហុង បានបន្លឺឡើងដោយលាយឡំនឹងមោទនភាព និងភាពភ័យខ្លាច។
អ្នកចាស់ទុំម្នាក់បានសួរដោយក្ដីបារម្ភថា៖ "លោកតា! គេមាន វិញ្ញាណប្រយុទ្ធពីរ! ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ គឺល្អឥតខ្ចោះ។ ប៉ុន្តែ ពូថៅច្រេះនោះ... តើវាមិនមែនជាវិញ្ញាណដែលត្រូវបោះបង់ចោលទេឬ? វាមិនសមនឹងត្រកូលយើងឡើយ!"
លោកតា ហុង គ្រវីក្បាល៖ "វាធ្លាប់ជាវត្ថុអាម៉ាស់។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ... វាបានកាត់ផ្តាច់ក្រញាំរបស់ ស្តេចវិញ្ញាណ! អាថ៌កំបាំងរបស់វាត្រូវតែស្វែងរកឱ្យឃើញ! ធារក្ស ត្រូវតែព្យាបាលឱ្យជាសះស្បើយសិន។"
វត្តមានរបស់ នារីផ្កា
ខណៈពេលដែលអ្នកចាស់ទុំកំពុងពិភាក្សាគ្នា ស្រាប់តែមានស្រមោលដ៏ស្រស់ស្អាតមួយបានដើរចូលមកក្នុងបន្ទប់ព្យាបាល។
នាងគឺជា សុវណ្ណរី—កូនស្រីរបស់លោកតា ហុង និងជា ទេពកោសល្យដ៏កម្រ របស់ត្រកូល។ នាងនៅឋានៈ អ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណ (ឋានៈទី ២) ហើយមាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង វិលជុំវិញខ្លួនរបស់នាង។
នាងបានកាន់ ផ្កាឈូករ័ត្នវិញ្ញាណ (Spirit Sunflower) ពណ៌សមួយនៅក្នុងដៃរបស់នាង។
"ប៉ា លោកពូ! សូមទុកឱ្យខ្ញុំព្យាបាលគេសិន។ គេហត់នឿយខ្លាំងពេក ហើយថាមពលវិញ្ញាណដើមរបស់គេត្រូវបានខូចខាត។" សុវណ្ណរី បាននិយាយដោយសំឡេងដ៏ពីរោះ។
លោកតា ហុង បានអនុញ្ញាត។ មានតែ វិញ្ញាណប្រយុទ្ធផ្កាឈូករ័ត្នវិញ្ញាណ របស់ សុវណ្ណរី ទេ ដែលអាចព្យាបាលការខូចខាតថាមពលវិញ្ញាណប្រភេទនេះបាន។
សុវណ្ណរី បានអង្គុយចុះ ហើយដាក់ដៃរបស់នាងលើទ្រូងរបស់ ធារក្ស។ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង របស់នាងបានបញ្ចេញ ពន្លឺពណ៌បៃតងខ្ចី ហូរចេញពីបាតដៃរបស់នាង ចូលទៅក្នុងរាងកាយរបស់ ធារក្ស យឺតៗ។ នេះជា ជំនាញព្យាបាល របស់នាង។
នាងបានសម្លឹងមើលមុខស្លេកស្លាំងរបស់គេដោយអារម្មណ៍ទន់ភ្លន់។ នាងគឺជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលធ្លាប់បាន កោតសរសើរ យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់នូវវិន័យហ្វឹកហាត់របស់ ធារក្ស នៅលើកំពូលភ្នំ ហើយក៏ជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលជឿថា ពូថៅច្រេះ នោះមិនមែនជាវត្ថុគ្មានតម្លៃនោះទេ។
"ធារក្ស... កុំបារម្ភ។ ខ្ញុំនឹងជួយអ្នក។" នាងខ្សឹបនៅក្នុងចិត្ត។
ពន្លឺ ពណ៌បៃតងខ្ចី ពី ផ្កាឈូករ័ត្នវិញ្ញាណ របស់ សុវណ្ណរី បានគ្របដណ្ដប់លើរាងកាយរបស់ ធារក្ស ប្រហែលជាពីរម៉ោង។ ថាមពលព្យាបាលនេះបានជួសជុលការខូចខាតបន្តិចម្តងៗដែលបណ្ដាលមកពីការប្រើកម្លាំងជីវិតដើមរបស់គេ។
នៅពេលដែលសុវណ្ណរី ដកដៃចេញ នាងបានដកដង្ហើមធំដោយការអស់កម្លាំង។ ទោះបីជានាងនៅឋានៈ អ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណ ក៏ដោយ ក៏ការចំណាយថាមពលលើការខូចខាតដ៏ធំនេះបានធ្វើឱ្យនាងហត់នឿយខ្លាំងណាស់។
ការភ្ញាក់ពីដំណេក
ភ្នែករបស់ ធារក្ស បានបើកឡើងយឺតៗ។ រឿងដំបូងដែលគេឃើញ មិនមែនជាមុខមាត់តឹងរឹងរបស់លោកតា ហុង ឬពន្លឺថ្ងៃនៅលើកំពូលភ្នំនោះទេ តែជា ទឹកមុខដ៏ស្រស់ស្អាត របស់ សុវណ្ណរី ដែលនៅជិតគេបំផុត។
ក្លិនក្រអូបស្រស់ស្រាយរបស់ផ្កាបានធ្វើឱ្យខួរក្បាលរបស់ ធារក្ស ស្រឡះល្អ។ គេបានព្យាយាមអង្គុយឡើង ប៉ុន្តែ សុវណ្ណរី បានដាក់ដៃលើស្មារបស់គេយ៉ាងទន់ភ្លន់។
"កុំព្យាយាមផ្លាស់ទី ធារក្ស។ អ្នកហត់នឿយខ្លាំងពេកហើយ។"* សុវណ្ណរី និយាយ។
ធារក្ស បានក្រឡេកមើលជុំវិញ។ សាលប្រជុំគឺនៅទទេ។ អ្នកចាស់ទុំទាំងអស់បានចាកចេញទៅហើយ។ មានតែគេ និង សុវណ្ណរី តែពីរនាក់គត់។
"បងស្រី សុវណ្ណរី..."* ធារក្ស ហៅនាងដោយសំឡេងស្អកៗ។ "តើមានអ្វីកើតឡើង? ហើយតើខ្ញុំបានសម្លាប់សត្វចម្លែកនោះទេ?"
សុវណ្ណរី ញញឹមយ៉ាងកក់ក្ដៅ ហើយស្នាមញញឹមនោះធ្វើឱ្យបេះដូងរបស់ ធារក្ស លោតញាប់ខុសធម្មតា។
"អ្នកមិនត្រឹមតែសម្លាប់វាទេ តែអ្នកបានជួយសង្គ្រោះត្រកូលទាំងមូល។ អ្នកបានបង្ហាញថា ទោះបីជាអ្នកនៅត្រឹមឋានៈ អ្នកហាត់ការវិញ្ញាណ ក៏ដោយ ក៏គ្មាននរណាអាចមើលងាយអ្នកបានដែរ។"
ការបាក់បែកនៃរបាំងអាថ៌កំបាំង
ធារក្ស បន្ទាបភ្នែករបស់គេ។ គេដឹងថា គេមិនអាចលាក់រឿងនេះបានទៀតទេ។
"បងស្រី សុវណ្ណរី... តើ... តើអ្នកបានឃើញអ្វីដែរឬទេ?"* គេសំដៅទៅលើ ពូថៅច្រេះ ។
សុវណ្ណរី ងក់ក្បាល។ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង របស់នាងបានភ្លឺតិចៗនៅពីក្រោយនាង។
"បាទ ខ្ញុំបានឃើញ។ វិញ្ញាណប្រយុទ្ធទីពីររបស់អ្នក។ ខ្ញុំក៏បានឮនូវអ្វីដែលអ្នកចាស់ទុំបាននិយាយផងដែរ។ ពួកគេខ្លាចវា ព្រោះវាមិនមានភាពរុងរឿងដូច ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ។" នាងបាននិយាយយឺតៗ។
ធារក្ស មានអារម្មណ៍ថា អារម្មណ៍ឯកាដែលគេបានលាក់ទុកជាច្រើនឆ្នាំបានផ្ទុះឡើង។ គេបានសម្លឹងមើលទៅ សុវណ្ណរី ទាំងក្ដីអស់សង្ឃឹម។
"វាជាភាពអាម៉ាស់របស់ខ្ញុំ! ខ្ញុំមិនដែលចង់ឱ្យនរណាម្នាក់ដឹងទេ! ខ្ញុំមិនយល់ពីវាទេ។ វាគ្រាន់តែជាពូថៅចាស់គ្មានតម្លៃ... ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមានវិញ្ញាណប្រយុទ្ធដែលគ្មានតម្លៃបែបនេះ?"*
សុវណ្ណរី ចាប់ដៃរបស់ ធារក្ស យ៉ាងណែន។ ភាពកក់ក្ដៅពីបាតដៃរបស់នាងបានហូរចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់គេ។
"កុំនិយាយថាគ្មានតម្លៃ!" នាងនិយាយដោយសម្លេងទន់ភ្លន់ តែម៉ឺងម៉ាត់។ "បើវាគ្មានតម្លៃ វាមិនអាចកាត់ផ្តាច់ក្រញាំរបស់ ស្តេចវិញ្ញាណ បានទេ។ ធារក្ស ខ្ញុំជឿថា ពូថៅច្រេះ របស់អ្នកលាក់នូវអាថ៌កំបាំងដ៏ជ្រៅជាងវិញ្ញាណប្រយុទ្ធណាមួយនៅក្នុងត្រកូលរបស់យើងទៅទៀត។"
ការទុកចិត្តដាច់ខាតរបស់នាងបានធ្វើឱ្យ ធារក្ស បើកភ្នែកធំៗ។ នេះគឺជាមនុស្សដំបូងដែលមិនបានរិះគន់ ឬមើលងាយ ពូថៅច្រេះ របស់គេ។
"បងស្រី សុវណ្ណរី..."*
នាងញញឹម ហើយលែងដៃរបស់គេវិញ។ "ពេលអ្នកជាសះស្បើយ យើងនឹងសិក្សាពីពូថៅនោះជាមួយគ្នា។ តែឥឡូវនេះ អ្នកត្រូវសម្រាក។"