Gizli bahçede, gürültüden ve meraklı gözlerden uzakta buluşurlar. Eleonur, Ferkan'a hayatı boyunca hissettiği yalnızlığı, saray hayatının getirdiği yükü ve geleceğiyle ilgili duyduğu korkuyu anlatır.
Eleonur: "Hayatım boyunca bana 'Prenses' dediler. Her şeyim vardı, ama bana kimse adımla seslenmezdi. Sen geldin ve benim içimdeki fırtınayı hissettin. Sen benim yalnızlığıma bir isim verdin."
Eleonur'un gözleri dolar.
Eleonur: "Sadece bana huzur getirmedin, Ferkan. Bana, gerçekten bir insan gibi hissetmemi sağladın. Bir prenses olarak değil, sadece Eleonur olarak."
Bu konuşma, Eleonur'un Ferkan'a olan duygularının en saf ve en dürüst ifadesidir. O, Ferkan'a aşık olduğunu, sadece kelimelerle değil, bu davetle ve kalbinin tüm açıklığıyla gösterir. Ferkan, bu anın sıradan bir itiraf değil, bir prensesin tüm kurallara rağmen yaptığı en büyük seçim olduğunu anlar.
Harika! Ferkan'ın, Eleonur'un cesur itirafına aynı cesaretle karşılık vermesi, hikayenin duygusal zirvesi olacak. Bu an, onların aşkını, soyluluk ve soylu olmayan arasındaki tüm engellerin ötesine taşıyacak.