Nagising ako sa gitna ng katahimikan ng penthouse niya, pero 'yung katahimikang 'yun, hindi nakakabingi. Nakakagaan. Sa labas, unti-unti nang nagbabago ang kulay ng langit mula sa madilim na asul patungo sa malungkot na kahel. Madaling-araw na pala. Ilang oras na lang, kailangan ko na namang isuot ang maskara ko. Kailangan ko na namang maging si "Savannah Montenegro"—ang perpektong anak, ang porselanang prinsesa, ang babaeng walang bahid ng kahit anong dumi.
Naramdaman ko ang bigat ng braso ni Nikolai sa baywang ko. Kahit sa pagtulog, tila ba ayaw niyang makawala ako. Ang init ng kanyang balat ay nakadikit pa rin sa akin, at ang amoy niya—'yung halo ng pawis at pagnanasa—ay nakakapit pa rin sa bawat hibla ng buhok ko.
Tumingin ako sa kanya. Sa ilalim ng madilim na liwanag, mas nakikita ko ang mga peklat sa likod niya at ang mga tattoo sa braso niya. Bawat isa, may kwento ng karahasan. Bawat isa, paalala na ang lalakeng ito ay hindi galing sa mundo ng mga bulaklak at kislap ng alahas. Galing siya sa mundo ng dugo at putok ng baril.
*Bakit ba sa bawal tayo mas nabubuhay?*
Hugot na hugot ang tanong na 'yun sa isip ko. Bakit sa kabila ng lahat ng babala ni Daddy, sa kabila ng lahat ng banta ng kapahamakan, dito sa piling ni Nikolai ako nakakaramdam ng seguridad? Nakakatawa, 'di ba? Ang taong dapat ay kinatatakutan ko ang siyang tanging taong nakapagpadama sa akin na hindi ako kailangang maging perpekto. Na okay lang na maging magulo. Na okay lang na mawasak.
Dahan-dahan siyang nagmulat ng mata. Walang gulat. Walang pag-aalinlangan. Diretso agad ang titig niya sa akin, tila ba binabasa ang bawat takot na dumadaloy sa utak ko.
"Thinking of running away again, Savannah?" ang baritono niyang boses ay mas gumaralgal dahil sa bagong gising.
"Kailangan ko nang umuwi, Nikolai. Alam mo 'yan," mahina kong sagot, pero hindi ako gumalaw. Mas gusto ko pa ring manatili sa init ng yakap niya.
Hinila niya ako lalo palapit sa kanya hanggang sa magdampi ang aming mga ilong. "Alam mo, 'yan ang mahirap sa'yo. Masyado kang nakatingin sa relo. Masyado kang nakatingin sa labas. Dito ka muna. Sabi ko sa'yo, sa loob ng penthouse na 'to, walang Montenegro. Walang batas."
"Pero sa labas, meron," giit ko. "Sa labas, magkaaway tayo. Sa labas, kapag nakita tayo ni Daddy, hindi lang ako ang mapaparusahan. Alam mo kung ano ang kayang gawin ng pamilya ko."
Tumawa siya nang mahina, isang tunog na puno ng kapangyarihan at "dark" na kompyansa. "Hayaan mo silang sumubok. I'm a Volkov, Savannah. I thrive in chaos. Pero ikaw... kaya mo ba? Kaya mo bang panindigan ang mantsa na iniwan ko sa'yo ngayong gabi?"
Huminga ako nang malalim. Naramdaman ko ang hapdi sa leeg ko kung saan niya ako kinagat kanina. Isang mantsa na mahirap itago.
"Wala na akong pagpipilian, 'di ba?" sabi ko, nangingiti nang mapait. "Mula noong hinalikan mo ako sa library, alam ko nang wala na akong babalikan. Naging makasalanan na ako sa paningin ng mundo bago ko pa man aminin sa sarili ko."
Hinaplos niya ang pisngi ko gamit ang magaspang niyang hinlalaki. "Hindi ka makasalanan, Savannah. Malaya ka lang. At ang kalayaan ay laging may kalakip na pasakit. Pero aminin mo... hindi mo pagpapalit ang pasakit na 'to sa kahit anong ginhawa sa mansyon niyo."
Hindi ako nakasagot dahil alam niyang tama siya. Ang "lustful" na pagnanasa na nararamdaman ko para sa kanya ay parang isang lason na masarap lunukin. Alam mong unti-unti kang pinapatay nito, pero hindi mo magawang tumigil dahil sa bawat segundo ng "hot and sexy" na pagsasama namin, nararamdaman ko ang tunay na kulay ng buhay.
Binuhat niya uli ako nang walang babala, isinakay sa ibabaw niya habang nakaupo sa kama. Ang bawat haplos niya ay tila muling nagsusulat ng bagong kasaysayan sa balat ko.
"Isang shot pa bago ka umalis," bulong niya sa tapat ng labi ko, ang kamay niya ay mapangahas na namang gumagala. "Gusto kong bago ka bumalik sa pagiging prinsesa, baon-baon mo ang alaala ng kung paano kita pinasuko."
"Nikolai..." ungol ko, wala nang lakas na tumanggi.
Sa gitna ng dahan-dahang pagputok ng liwanag sa labas, muling nagliyab ang apoy sa loob ng penthouse. Isang halo ng pagnanasa, takot, at sarap. Bawat galaw namin ay may kasamang bigat ng katotohanang bukas—o mamayang alas-otso ng umaga—kailangan ko uling maging malamig at pormal. Pero sa ngayon, sa loob ng mainit na bisig ng isang Mafia heir, hinayaan kong mabasag ang huling piraso ng aking pagiging Montenegro.
Sabi nila, ang pinaka-sexy na uri ng pag-ibig ay 'yung alam mong bawal. Pero para sa akin, ang pinaka-sexy ay 'yung kahit alam mong mamamatay ka, pipiliin mo pa ring mabuhay sa piling ng iyong kamatayan.
At ang kamatayang iyon ay may pangalan: Nikolai Volkov.
***
Gusto mo bang ituloy ang eksena ng kanilang paghihiwalay sa umaga o lumipat sa tensyon ng muli nilang pagkikita sa harap ng kanilang mga pamilya?