Malamig ang sahig ng library pero hindi ko na 'yun nararamdaman. Ang tanging nararamdaman ko lang ay ang mainit na hininga ni Nikolai na dumadampi sa balat ko at ang bilis ng pintig ng puso ko na parang gustong kumawala sa dibdib ko.
Nang tuluyang bumagsak ang gown ko sa paanan ko, nanatili siyang nakatitig sa akin. Hindi 'yun 'yung tingin na parang humahanga lang sa isang art piece sa gallery. Hindi. 'Yung tingin niya, parang binabalatan ako nang buhay, tinitingnan ang bawat peklat ng pagiging "good girl" ko bago niya ito tuluyang burahin.
"Savannah..." bulong niya. Ang boses niya ay naging mas malalim, mas gumaralgal. "Sabi ko na nga ba. Sa ilalim ng lahat ng seda at diyamanteng 'yan, may isang babaeng nag-aapoy."
Hinawakan niya ang baywang ko at binuhat ako nang walang kahirap-hirap. Isinampa niya ako sa ibabaw ng mahabang lamesang gawa sa solid mahogany—ang lamesa kung saan madalas magpulong ang Daddy ko at ang mga corrupt na opisyal. Nakakatawa, 'di ba? Ang lugar na simbolo ng kapangyarihan ng mga Montenegro, ngayon ay nagiging saksi sa pagtataksil ko sa sarili naming pangalan.
"Nikolai, baka may makarinig..." ungol ko nang magsimulang dumaan ang mga labi niya sa neckline ko, pababa sa kurba ng dibdib ko.
"Hayaan mo silang makinig," sagot niya habang ang mga kamay niya ay mapangahas na gumagapang sa hita ko. "Gusto kong malaman nilang ang prinsesa nila ay hindi na hawak ng kahit sino. Ngayong gabi, ako ang nagdidikta ng batas dito."
Ito na 'yun. Ang sinasabi nilang "forbidden romance." Masakit sa isip pero sobrang sarap sa pakiramdam. Alam ko na bukas, baka hindi ko na kayang tingnan ang sarili ko sa salamin. Baka bukas, kailangan ko na namang magsuot ng maskara. Pero sa ilalim ng madilim na library na 'to, kasama ang lalaking dapat ay kinamumuhian ko, pakiramdam ko ay ito ang pinaka-totoong bersyon ko.
Hinila ko ang buhok niya para mas lalong idiin ang mukha niya sa akin. Gusto ko siyang maramdaman. Gusto kong maramdaman ang bawat gasgas ng kanyang balbas sa balat ko, ang bawat kagat na nag-iiwan ng pulang marka—mga markang magpapaalala sa akin sa loob ng ilang araw na ang isang Nikolai Volkov ay dumaan dito.
"Mafia ka nga talaga," sabi ko, hinihingal habang ang kanyang mga kamay ay gumagawa ng milagro sa bawat sensitibong bahagi ng aking katawan. "Wala kang pasensya. Marahas ka."
"Dahil matagal na kitang pinagmamasdan mula sa malayo, Savannah," pag-amin niya, tumingin siya nang diretso sa mga mata ko, at doon ko nakita ang halo ng "lust" at "darkness." "Bawat party na napuntahan mo, nandoon ako sa dilim. Pinapanood kita habang nakikipag-ngitan sa mga lalakeng walang alam kung paano ka pasayahin. Gustong-gusto kitang kunin... at heto na tayo."
Bigla niyang hinubad ang kanyang tuxedo at mabilis na tinanggal ang kanyang polo. Sa ilalim ng liwanag ng buwan, nakita ko ang kanyang matikas na pangangatawan—ang mga abs na parang inukit sa bato at ang mga tattoo sa kanyang braso na sumisimbolo sa madilim niyang mundo. Ang init niya ay parang oven na tumatama sa balat ko.
"Ang ganda mo, Savannah. Sobrang ganda mo para sa isang tulad ko," bulong niya bago muling nilamon ang mga labi ko.
Pero hindi na 'to mahinhin na halik. Ito ay "hot" at "sexy" na palitan ng pagnanasa. Naramdaman ko ang bigat niya sa ibabaw ko, ang bawat muscle niya na tumitigas sa bawat haplos ko. Bawat galaw namin sa ibabaw ng lamesang 'yun ay may kasamang tunog ng mga papel na nahuhulog, pero wala kaming pakialam.
"Nikolai... please..."
"Ano? Sabihin mo sa akin kung anong gusto mo," hamon niya, habang ang kanyang mga daliri ay naglalaro sa pinaka-mainit na bahagi ng aking pagkatao.
"Gusto kita... gusto kong maramdaman ang lahat ng bawal sa'yo," sagot ko, wala nang preno, wala nang hiya.
Tumitig siya sa akin, isang matamis pero mapanganib na ngiti ang sumilay sa kanya bago niya tuluyang tinapos ang distansya sa aming dalawa. Sa bawat pagsasama ng aming mga balat, ramdam ko ang "lustful" na tensyon na sumasabog. Hindi lang ito pisikal; ito ay pagrerebelde. Ito ay pagpapakita na ang isang wealthy girl na katulad ko ay may dimensyong hindi kailanman maiintindihan ng mundo ng mga Montenegro.
Madilim, makasalanan, at sobrang sarap.
Sa bawat ungol na lumalabas sa bibig ko, alam kong tinatraydor ko ang lahat ng ipinaglaban ng Daddy ko. Pero sa bawat pagbaon ni Nikolai sa akin, mas naiisip ko na mas pipiliin kong mamatay sa piling ng isang Volkov kaysa mabuhay nang patay sa loob ng malinis na mansyon namin.
Nagsisimula pa lang ang gabi. At dito sa ibabaw ng mahogany, sa gitna ng mga anino, itinatala namin ang isang sikretong hinding-hindi mabubura ng kahit anong yaman o kapangyarihan.
***
Gusto mo bang ituloy ang mainit na eksenang ito o lumipat tayo sa tensyon ng pagtatago nila pagkatapos ng gabing ito?