İkinci gece, sessizlik daha da ağırdı.
Odanın havası soğumuş, karanlık duvarlar üstüne kapanmış gibiydi. Adımlar yaklaştığında kalbi yeniden sıkıştı. Kaçacak hiçbir yer yoktu.
Bu kez yalnızca sessizliğin ağırlığı değil, öfkenin sertliği de vardı. Adamın gölgesi üstüne çökerken, bir darbe ruhunu paramparça etti. Bedenine değil sadece, kalbine de vurulmuştu. Her darbeyle biraz daha küçülüyor, biraz daha içine kapanıyordu.
Gözlerinden yaşlar süzülürken bir kelime bile edemedi. İçinde çığlıklar atsa da sesi çıkmadı. Her şey sanki karanlığın içinde yankılanıyor ama kimse duymuyordu.
O gece, acı yalnızca tenine değil, ruhuna da kazındı. Ama içindeki küçücük umut hâlâ bir köşede nefes almaya çalışıyordu. Her şeyin bir gün biteceğine dair zayıf ama sarsılmaz bir inanç… Onu ayakta tutan tek şey buydu.