Sadık Usta'nın masanın üzerine koyduğu o küçük USB bellek, bir bombanın pimi gibiydi. Üçü, gecenin ilerleyen saatlerine kadar, eski bir dizüstü bilgisayarın solgun ekranına eğilip Rüya'nın dijital labirentinde gezindiler. Sadık Usta'nın not defteri, bu labirentin haritasıydı. Şişirilmiş faturalar, var olmayan tedarikçiler adına kurulmuş paravan şirketler, Lüksemburg'daki gizli bir hesaba aktarılan milyonlar... Rüya, yıllardır şirketin kanını bir vampir gibi emmişti.
Ferkan, operasyonel bilgisiyle Sadık Usta'nın bulgularını birleştirdi. "Bak," dedi ekrandaki bir transfer emrini göstererek. "Bu tarih, La Scala ismindeki o büyük İtalyan moda eviyle anlaştığımız zamana denk geliyor. Anlaşmanın en önemli şartı, tüm üretimde sadece onların onayladığı tedarikçilerden iplik almamızdı. Ama bu fatura, bizim hiç çalışmadığımız, Kıbrıs'ta kayıtlı bir şirketten. Rüya, La Scala'yı dolandırmış. Hem de onların adını kullanarak."
Bu, aradıkları şeydi. Sadece bir vergi kaçakçılığı değil, uluslararası bir markayı da içine alan, itibarı yerle bir edecek bir skandaldı. Polise gidemezlerdi; Rüya'nın gücü delilleri karartabilirdi. Bu yüzden, bombayı doğrudan düşmanın kalesinin kalbine atmaya karar verdiler: La Scala'nın CEO'sunun kendisine.
Bir internet kafenin en kuytu köşesinden, sahte isimle bir e-posta hesabı açtılar. Kanıtları – sahte faturaları, banka dekontlarını ve paranın izlediği yolu gösteren basit bir şemayı– eklediler. Mesaj kısaydı: "Sayın Moretti, ortağınız tarafından yıllardır dolandırılıyorsunuz. Ekteki belgeler sadece bir başlangıç. Şirketinizin itibarını korumak istiyorsanız, kendi iç denetiminizi başlatmanızı tavsiye ederiz."
Ferkan, "Gönder" tuşuna basarken, odadaki herkes nefesini tutmuştu. Bu, geri dönüşü olmayan bir adımdı. Artık sadece saklanmıyorlardı, savaşı başlatmışlardı.
Ertesi gün, Rüya ofisinde, yeni koleksiyonun lansman planları üzerinde çalışıyordu. Her şey mükemmeldi, her şey kontrolü altındaydı. Özel hattı çaldığında, ekranda beliren "Giovanni Moretti" ismini görünce yüzüne profesyonel bir gülümseme yerleştirdi.
"Giovanni, ne kadar hoş bir sürpriz!"
Ama telefonun ucundaki ses buz gibiydi. "Bana bak, Rüya," diye kükredi adam. "Az önce hukuk departmanımızdan bir e-posta aldım. Bu ne rezalet! Yıllardır bizi dolandırıyor musun sen?"
Rüya'nın yüzündeki gülümseme dondu. Kanının çekildiğini hissetti. "Ne... ne e-postası? Bir yanlışlık olmalı."
"Yanlışlık mı? Burada sahte faturalar, Kıbrıs'taki paravan şirketinizin dekontları var! Seninle olan tüm anlaşmalarımızı askıya alıyorum. Avukatlarım yarın İstanbul'a uçuyor. Eğer bu doğruysa, seni mahvedeceğim, Rüya. Sadece dolandırıcılıktan değil, markamızın adını lekelemekten de dava edeceğim."
Telefon kapandığında, Rüya bir süre boşluğa baktı. Eli titriyordu. Bu bir denetim hatası olamazdı. Bu belgeleri ondan, Ferkan'dan ve o yaşlı bunak Sadık'tan başka kimse bilemezdi. Onları basit kaçaklar sanmıştı. Ama yanılmıştı. Onlar kaçmıyordu, savaşıyorlardı. Ve ilk darbeyi, onun en sağlam sandığı yerden, uluslararası itibarından vurmuşlardı.
Korku ve öfke içinde, masasının üzerindeki her şeyi bir hışımla yere fırlattı. Kalesi sarsılmıştı. Ve bu daha başlangıçtı.