Hazal'ın Anlatımı
Karanlık gökyüzünde şimşekler çakıyordu. Yağmur, sanki göklerin gözyaşı gibi üzerimize yağıyordu. Selim'in cansız bedeni yerde yatarken, ben Boran'ın yanında dimdik duruyordum. Ama içimdeki fırtına, gök gürültüsünden daha şiddetliydi.
Onca yıl… Onca acı, ihanet, kan… Hepsi bu ana taşınmıştı. Ve şimdi önümüzde sadece iki yol vardı: ya küllerimizden yeniden doğmak, ya da bu karanlığa gömülmek.
Boran bana döndü. Gözlerinde öfkenin kül olmuş hali, yerini derin bir yorgunluğa bırakmıştı. Elini yüzüme koydu.
"Hazal… Bitti." dedi fısıltıyla.
Ama ben onun sesindeki çatlağı duydum. Bitti dediği savaş değildi. İçindeki fırtınaydı.
"Hayır, Boran." dedim gözyaşlarım süzülürken. "Hiçbir şey bitmedi. Biz varız. Biz hâlâ ayaktayız."
O an Boran'ın kollarına kapandım. Yağmurun altında, kanın ve barutun kokusuna inat, kalplerimizin sesi birbirine karıştı.
Boran'ın Anlatımı
Onu kollarımda sıkıca tutarken anladım: Ben bu dünyada ne için savaştım? Güç için mi? İntikam için mi? Hayır.
Ben Hazal için savaştım. Onun bir gülüşü, bütün bu karanlıktan daha güçlüydü.
Gözlerimi kaldırdım. Adamlarım etrafımızda suskun duruyordu. Kimi yaralıydı, kimi gözyaşlarını saklamaya çalışıyordu. Ama hepsinin gözlerinde aynı şey vardı: Umudun kıvılcımı.
Selim yoktu. İhanetin zinciri kırılmıştı. Ve biz, küllerin arasında yeniden doğuyorduk.
Silahımı yere bıraktım. Artık savaşmak istemiyordum.
"Hepiniz tanıksınız!" dedim gür bir sesle. "Bu gece kan davası bitti. Bu gece ailemizi kaybettiklerimiz için değil, geleceğimiz için kuruyoruz."
Adamlarım başlarını eğdi. Hazal elimi tuttu, o an göğsümün altında bir ateş yandı.
Hazal'ın Anlatımı
Sabah olduğunda gökyüzü masmaviydi. Gece boyunca süren yağmur, bütün kanı, bütün acıyı silip götürmüştü. Bahçede, yeni doğmuş bir gün gibi taze bir hava vardı.
Boran'la yan yana yürürken içimden şunu söyledim: "Biz bu dünyaya boyun eğmedik. Biz birbirimize tutunduk."
Boran bana baktı, gülümsedi. Gözlerinde ilk defa savaşsız, tertemiz bir ışık gördüm.
"Hazal… Bundan sonra yalnızca sen ve ben. Gerisi yalan."
Ben de gülümsedim. İçimdeki çocuk seslendi: "Artık huzur zamanı."
Ve işte o an anladım: Bu bizim hikâyemizin sonu değil. Bu, asıl başlangıçtı.
KİTABI OYLMAYI VE TAKİP ETMEYİ UNUTMA❤️❤️❤️❤️❤️❤️