Boran'ın Anlatımı
Gece yarısıydı. Şehir uykudaydı ama benim gözlerime uyku girmiyordu. Sigaramın dumanı tavana doğru yükselirken, içimdeki öfke ve özlem birbirine karışıyordu. Hazal'ın gözlerindeki o çaresizlik… Ne kadar unutmak istesem de zihnimden silinmiyordu.
Kalbim, inadına onun adını atıyordu. Ama dudaklarımda hep sert kelimeler vardı. Çünkü bilirdim: Bir kez daha kalbime girerse, onu bir daha asla çıkaramazdım. Gururum bana susmayı emrediyordu. Ama kalbim, haykırıyordu.
O sırada kapım çaldı. Gece yarısı, bu sessizlikte yankılanan o ses, kalbime saplanan bir mermi gibiydi. Önce kulaklarıma inanamadım. Sonra adımlarım beni istemsizce kapıya götürdü.
Kapıyı açtığımda… karşımda Hazal vardı.
Saçları dağılmış, gözleri ağlamaktan kızarmış, dudakları titriyordu. Küçük bir bavul elinde, nefesi kesik kesikti. Ama bakışlarında öyle bir kararlılık vardı ki, bana meydan okur gibiydi.
O an zaman durdu. Kalbim öyle sert çarptı ki, sanki kaburgalarımı kıracaktı.
"Ne işin var burada?" dedim, sesim soğuk çıkmalıydı ama içimdeki yangın kelimelerimi yutuyordu.
Hazal dudaklarını ısırdı, gözyaşları bir kez daha yanaklarına süzüldü. "Dayanamadım…" dedi kısık bir sesle. "Orada nefes alamadım. Kaçtım, Boran. Çünkü nefesim sensin."
O cümle… O lanet cümle kalbimin zincirlerini birer birer kırıyordu. Ama gururum, hâlâ dimdik karşımda duruyordu.
"Elinde bavulla bana mı sığınacaksın şimdi?" dedim, öfkeyi kalkan yaptım. Ama o gözler… O gözler bana yalvarmıyordu, aksine meydan okuyordu.
Hazal bana doğru bir adım attı. "Evet!" dedi kararlı bir sesle. "Gururun izin vermezse bile bilmeni istiyorum: Ben senden vazgeçmeyeceğim. Çünkü benim yerim burası, senin yanın."
Sustuğum an, içimde koca bir fırtına koptu. Bir yanım onu kollarıma çekmek, alnına kapılarımı açmak istiyordu. Diğer yanım ise "ya yine yaralanırsan" diye korkuyordu.
Bavulunu yere bıraktı. Gözyaşlarının arasından bana baktı:
"İstersen kov. Ama ben bir daha arkamı dönüp gitmeyeceğim, Boran."
O an, sessizlik bir kez daha aramıza örüldü. Yüreğimdeki duvarlarla onun cesareti çarpışıyordu.
Ben susuyordum. Ama kalbim çoktan onun için bağırıyordu.
Ve o gece, gururun en sert duvarlarının karşısında, Hazal'ın aşkı ilk çatlağı açtı.
---