Boran'ın Anlatımı
Geceler… İnsanların en çok huzur bulduğu zaman. Ama benim için geceler, yıllardır hesaplarla, kanla, suskunlukla dolu. Bu gece de farklı değildi. Tek farkı, artık yalnız değildim. Yanımda Hazal vardı.
Ama o, bana ait olduğunu henüz kabul etmiyordu. Yatağın kenarında küçücük kalmıştı. Gözlerinde hâlâ aynı korku…
Sanki ben onu zincirlerle bağlamışım gibi. Oysa ben zincir değil, kalkan olmak istiyordum. Ama bunu ona nasıl anlatabilirdim?
Karanlıkta otururken onun nefesini dinledim. Düzenli değildi. Her an tetikteydi. Uyuyamıyordu. İçinde fırtınalar kopuyordu.
Ve ben… ilk kez bir kadının kalbini kazanmak için savaşmam gerektiğini anladım. Çünkü Hazal'ın kalbini korkuyla değil, güvenle bana bağlamam gerekiyordu.
Elimi uzatıp ona dokunmak istedim. Saçlarının arasına karışmak, "Korkma, artık güvendesin" demek istedim. Ama yapmadım. Çünkü her dokunuşum, onun için daha büyük bir tehdit olabilirdi.
Kendi içimde konuşmaya başladım:
Boran, sabırlı ol. O senin savaş meydanındaki düşmanın değil. Onun kalbine ateş açamazsın. Onun kalbine ancak güvenle, sabırla girebilirsin.
Ayağa kalktım. Pencereye doğru yürüdüm. Camın ardında gece karanlığında gölgeler vardı. Belki düşmanlarımızdan biri, belki de sadece sessiz sokaklar… fark etmezdi. Bu evliliğin haberi çoktan yayılmıştı. Birileri mutlaka pusuda bekliyordu.
Omuzlarımda iki yük vardı artık: Ailemin gücünü korumak ve Hazal'ı korumak.
Ve ikisini de başarmazsam, bu evlilik kanla yazıldığı gibi kanla bitecekti.
Arkamı döndüğümde göz göze geldik. Hazal'ın bakışlarında hem korku hem de merak vardı. Bana güvenmeye çalışıyordu, ama yapamıyordu. O an dudaklarım istemsizce kıpırdadı:
"Bir gün bana inanacaksın."
Gözleri büyüdü. Hiçbir şey söylemedi. Ama biliyordum, sözlerim zihnine kazındı.
Çünkü ben Boran Kara'yım. İstediğimi alırım. Ama Hazal'dan istediğim şey onun ruhuydu. Ve bunu zorla alamazdım.
Gece boyunca uyumadım. Onu koruyan sessiz bir gölge gibi odada durdum. Düşmanlarımın bana zarar vermek için ilk önce ona dokunacağını biliyordum. O yüzden artık sadece kendim için değil, onun için de ayakta olmalıydım.
Ve içimden şu yemini ettim:
Kim Hazal'a zarar vermeye kalkarsa, önce benim karanlığımla tanışacak. Gerekirse bütün dünyayı karşıma alırım… Ama onu asla bırakmam.
---