Hazal'ın Anlatımı
Hayallerim vardı… Çocukluğumdan beri kurduğum, gözlerimi kapattığımda bile renkleriyle ruhuma işleyen hayaller. Beyaz önlüğüm, stetoskopum, önümde sıraya girmiş hastalar. Onların yüzlerine umut verebilmekti en büyük isteğim. Çünkü ben, başkalarının yarasına dokunarak kendi yaralarımı iyileştirmek istiyordum.
Ama hayat… benim hayatım asla temiz olmadı.
Babamın gölgesi hep sırtımda bir zincir gibi durdu. Onun dünyası; karanlık, kan ve hesaplarla örülmüştü. Ben ne kadar kaçmaya çalışsam, ne kadar kendime başka bir yol çizsem de o gölge her defasında önüme düştü.
Ve şimdi karşımdaydı. O gölgenin en ağır, en tehditkâr hali: Boran.
Babasının adı herkesin dilinde fısıldanan, düşmanlarının korkuyla andığı adamın oğlu.
İlk kez göz göze geldiğimde içimde ürperti hissetmiştim. Gözleri… öyle soğuktu ki. Sanki içime bakıyor, sakladığım her korkuyu bir bir buluyordu. Bana yabancıydı, ama aynı zamanda tehlikeli bir şekilde tanıdık geliyordu. Karanlık bir tarafım onun bakışlarında kendini tanıyordu belki de.
Ama korksam da geri adım atamazdım.
Kendi şartımı koymalıydım. Yoksa hayatım, hayallerim, benliğim elimden alınacaktı.
Nefesimi tuttum, kalbimin çırpınışlarını bastırmaya çalışarak konuştum:
"Doktor olmama engel olmayacaksınız… Eğer bu sözünüzü verirseniz, evlenirim."
Sözlerim titremişti ama bakışlarım dimdikti. Onun gözlerine kilitlendim. O anda onun bana üstünlük kurmasına izin verirsem, bir ömür kölesi olacağımı biliyordum.
Boran sustu. Gözleri yüzümde gezindi, sonra dudaklarının kenarında belli belirsiz bir kıvrım oluştu. Ne gülüyordu ne de alay ediyordu. Sadece… beni okuyordu.
"Anlaştık." dedi sonunda.
O tek kelimeydi.
Ama kalbime vurulan bir mühür gibiydi.
O an hissettim: hayatım benden alınmıştı. Evet, hayallerime izin verilecekti belki ama karşılığında özgürlüğüm gitmişti. Onun karanlığına bağlanmıştım.
İçimde fırtına kopuyordu. Kafamda yüzlerce soru, binlerce korku dönüyordu. Ama dudaklarımdan tek kelime çıkmadı. Çünkü artık söylenen her şey geri dönüşsüzdü.
Babamın sert bakışlarını, Boran'ın sakin ve soğuk duruşunu gördüm. İkisi de farklıydı ama ikisinin arasında sıkışmış olan bendim. Ve kaderim o gün, o masada, o tek cümleyle mühürlendi.
Ben artık sadece Hazal değildim.
Ben… Boran'ın karısı olacaktım.
---