Bunu fark eden ilk kişi, en son fark etmesi bekleneniydi.
Adı Lysa'ydı.
Ne yaşlıydı ne bilge. Ne de kapıyla ilgili hikâyeleri dinleyecek kadar meraklı biri. Ekmek yapar, sabahları erken kalkar, akşamları erken uyurdu. Köyde herkes onu "sorunsuz" biri olarak bilirdi.
O sabah hamuru yoğururken oldu.
Ellerinin hareketi bir an durdu. Neden durduğunu bilmiyordu. Sadece… durması gerektiğini hissetmişti. Sonra fırının içindeki ateşe baktı.
Alevler ters yönde yanıyordu.
Rüzgâr yoktu. Kapı kapalıydı. Ama alev, sanki bir şeye yol veriyormuş gibi yana çekiliyordu. Lysa kaşlarını çattı. Ateşi karıştırdı. Düzelmedi.
İçinden bir kelime geçti.
"Geç."
Bu kelimeyi neden düşündüğünü bilmiyordu. Daha önce hiç kullanmadığı bir tonla, sanki biri onun yerine düşünmüştü.
Eli titredi.
Hamura baktı. Yoğurduğu şekil bozulmuştu. Fark etmeden, taş kapının üzerindeki sembollerden birini andıran bir iz bırakmıştı. Lysa bunu görünce irkildi.
Elini hızla sildi.
Ama iz gitmedi.
O an, evinin dışından bir gölge geçti. Biri vardı sandı. Kapıya yöneldi. Açtığında kimse yoktu. Ama eşiğin üzerinde, çok ince bir çatlak oluşmuştu.
Taş…
çatlamıştı.
Lysa geri çekildi.
Bu bir tesadüf değildi. Bunu ilk kez o an anladı. Çünkü çatlağın içinden soğuk gelmiyordu. Aksine, tanıdık bir sıcaklık yayılıyordu. Fırının ateşi gibi değil—beden sıcaklığı gibi.
Lysa panik yapmadı.
İşte bu, en korkutucu kısımdı.
Panik yapması gerekirdi. Ama yapmadı. Çünkü içindeki bir şey ona bunun "normal" olduğunu söylüyordu.
Ve bu, normal değildi.
Dışarı çıktığında Earl'ü gördü.
Köyün kenarında duruyordu. Yalnız. Elinde kılıç yoktu ama omuzları gergindi. Sanki biri ona ağır bir şeyi tutturmuştu da görünmüyordu.
Lysa yürüdü.
Durmadı.
"Earl," dedi.
Earl döndü. Altın gözleri bir an Lysa'nın yüzünde durdu. Sonra… ellerine baktı.
"Sen hissettin," dedi.
Bu bir soru değildi.
Lysa yutkundu.
"Benim evim…" dedi.
Cümlesi yarım kaldı.
Earl yaklaştı. Eşiğe baktı. Çatlağı gördü. Yüzünde bir şey değişti. Çok küçük bir şey. Ama Lysa onu yakaladı.
Bu, suçluluktu.
"Bu geçici," dedi Earl.
"Kimseye söyleme."
Lysa'nın içi ürperdi.
"Ne olduğunu bilmiyorum," dedi.
"Ama bu… bana ait değil."
Earl cevap vermedi.
Ve cevap vermediği an, Lysa gerçeği anladı.
Earl bilmiyordu.
Ya da biliyordu ama kontrol edemiyordu.
"Earl," dedi Lysa daha sessiz bir sesle.
"Bu şey… büyür mü?"
Earl başını kaldırdı. Kapıya doğru baktı. Sonra tekrar Lysa'ya.
"Evet," dedi.
Tek kelime.
Dürüst.
Geç kalmış.
Lysa o an şunu fark etti:
Köydeki ilk çatlak, taşta değildi.
İnsanlardaydı.
Ve biri bunu fark ettiyse…
başkaları da edecekti.