Yağmur, pencereye yavaşça çarpıyordu. Amelia, raftaki son kitap yığınını düzenliyordu.
Kapanış saati gelmişti. Sokaklar boştu, ıslak kaldırımların kokusu havaya karışmıştı.
Tam ışıkları kapatmak üzereyken kapı açıldı.
Yağmurdan sırılsıklam olmuş uzun boylu bir adam içeri girdi — elinde sararmış bir zarf vardı.
"Sen Amelia Hart mısın?"diye sordu, sesi sakin ama garip bir tondaydı.
Amelia şaşkın bir şekilde başını salladı.
Adam zarfı tezgâhın üzerine bıraktı.
"Bu sana ait… on yıl önce."
Amelia'nın parmakları hafifçe titredi zarfı eline aldığında.
Kâğıt yumuşaktı, neredeyse kırılacak kadar eski…
Sanki çok uzun zamandır açılmayı bekliyordu.
Kalbi, dışarıdaki yağmurun sesinden bile daha güçlü atıyordu.
"Bunu kim gönderdi?" diye fısıldadı.
Ama başını kaldırdığında, adam gitmişti.
Kapı yavaşça kapanıyor, geride yalnızca birkaç damla yağmur suyu ve toprağın taze kokusu kalıyordu.
Amelia uzun bir süre öylece durdu, kapıya bakarak.
Zaman durmuş gibiydi; kitapçı sessiz, dünya donmuştu.
Sonunda zarfın mühür kısmını dikkatlice kopardı.
İçinden tek bir sayfa çıktı; mürekkebi solmuş ama hâlâ okunabiliyordu.
"Eğer bunu okuyorsan, demek ki kader sonunda bizi yakaladı.
On yıl önce söz vermiştim — seni bulacaktım.
Yağmur yeniden başladığında korkma.
Bu, gökyüzünün hatırladığı anlamına gelir…
Ve ben de hatırlıyorum."
Amelia'nın nefesi kesildi.
O el yazısını tanıyordu.
Bu, yıllar önce kendisi tarafından yazılmış bir mektubun aynısıydı…
ama o mektup hiçbir zaman gönderilmemişti.
Oda birden soğudu. Yağmurun sesi derinleşti, kalbinin içinde yankılanıyordu.
Dışarıda bir şimşek çaktı, cam bir anlığına aydınlandı.
Ve o an, camın yansımasında…
arkasında birinin durduğunu sandı.