ឈុតបើកឆាក៖ បុរីរស្មី នៅក្រោមភាពងងឹត
ខ្យល់ត្រជាក់នៃរាត្រីបានបោកបក់ចំមុខ ណារីតា។ តាមធម្មតា បុរីរស្មី គួរតែពោរពេញដោយពន្លឺមាសដ៏កក់ក្ដៅពី មហាគាថារបាំងកែវ តែយប់នេះ អ្វីៗហាក់ដូចជាខុសប្លែក។ នៅលើជញ្ជាំងគ្រីស្តាល់ដ៏ខ្ពស់នៃ សាលាមហាមន្តអាគម ពន្លឺបានរលត់អស់ពាក់កណ្ដាល បន្សល់ទុកតែភាពស្រអាប់គួរឱ្យខ្លាច។...
នាងនៅតែមិនទាន់បាត់ភាពតក់ស្លុតពីការបាត់បង់ គ្រីស្តាល់តូច មួយ។ គ្រីស្តាល់នោះមិនមែនគ្រាន់តែជាថ្មប៉ុណ្ណោះទេ តែជាចំណែកមួយនៃថាមពលគ្រឹះរបស់អាណាចក្រ។ នាងជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលដឹងថាវាមិនមែនជាគ្រោះថ្នាក់ តែជា ការវាយប្រហារដ៏ឆ្លាតវៃ។
"ពួកគេនឹងស្វែងរកតែពន្លឺ។" ណារីតា ខ្សឹបតិចៗ។
ដោយដឹងថា នាងមិនអាចពឹងផ្អែកលើ អាគមពន្លឺ របស់អាជ្ញាធរដែលងងឹតងងល់នឹងភាពបរិសុទ្ធបានទេ នាងក៏ប្រមូលភាពក្លាហានរបស់ខ្លួន។ នាងបានដឹងថាមានដានអាគមស្រមោលតែមួយគត់ដែលនៅសល់។ ដានដែលនាំទៅកាន់បុរសម្នាក់ដែលនាងស្គាល់ឈ្មោះ តែមិនហ៊ានគិតដល់។
នាងចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរចុះពីតំបន់ភ្លឺចែងចាំងនៃទីក្រុង ឆ្ពោះទៅកាន់តំបន់ដែលពន្លឺត្រូវបានហាមឃាត់។
ឈុតកណ្តាល៖ ផ្លូវបំបែក
ផ្លូវពី បុរីរស្មី ទៅកាន់ ទួលស្រមោល គឺដូចជាការបែងចែកពិភពលោកពីរ។ កាលណានាងដើរចុះក្រោម ក្លិនក្រអូបនៃផ្កាអាគមគាថាក៏ចាប់ផ្ដើមបាត់បង់ ហើយក្លិនអ័ព្ទត្រជាក់ លាយឡំនឹងក្លិនផ្សែង និងស្មៅក៏ចូលមកជំនួសវិញ។
នៅផ្លូវបំបែក នាងបានឈប់។ ទួលស្រមោល មិនមែនជាតំបន់ដែលអនុញ្ញាតឲ្យសិស្សនៃ សាលាមហាមន្តអាគម ដូចជានាងចូលទៅឡើយ។ នាងត្រូវតែពាក់មួកធំ និងបិទបាំងអាវអាគមពន្លឺរបស់ខ្លួនឲ្យជិត ដើម្បីកុំឲ្យគេចំណាំនាងបាន។
"ចូលទៅ..." នាងបង្ខំខ្លួនឯង។
ភ្លាមៗនោះ នាងមានអារម្មណ៍ថា មានអ្វីមួយនៅខាងក្រោយនាង។ វាមិនមែនជាសំឡេង តែជាអារម្មណ៍រងសម្ពាធពី ភាពទទេស្អាត។ នាងបែរក្រោយយ៉ាងលឿន ហើយដកដៃស្ដាំចេញ ត្រៀមប្រើ ពន្លឺដ៏បរិសុទ្ធ។
"កុំព្យាយាមសម្លាប់ខ្ញុំអី សិស្សពន្លឺ។" សំឡេងត្រជាក់ដូចទឹកកកបានបន្លឺឡើងពីភាពងងឹត។
នៅក្រោមគោមចាស់ស្ទើររលត់ សុធា បានបង្ហាញខ្លួន។ គាត់មិនបានដើរចូលមកទេ គឺគាត់ លេចឡើង។
ឈុតបញ្ចប់៖ ការជួបគ្នាដោយភាពតានតឹង
សុធា ឈរក្រោមពន្លឺស្រអាប់ តែរាងកាយរបស់គាត់នៅតែរុំព័ទ្ធដោយស្រមោលផ្ទាល់ខ្លួន។ គាត់មើលទៅដូចអ្វីដែលគេនិយាយមែន៖ ទឹកមុខត្រជាក់ គ្មានអារម្មណ៍ និងភ្នែកមុតស្រួច។
"ខ្ញុំដឹងថាអ្នកកំពុងរកខ្ញុំ។ ដាននៃ អាគមស្រមោល ដែលអ្នកបានឃើញ បាននាំអ្នកមកដល់ទីនេះ។ តែខ្ញុំមិនមែនជាចោរនោះទេ" សុធា និយាយដោយសំឡេងរាបស្មើ។
ណារីតា ព្យាយាមរក្សាភាពស្ងប់ស្ងាត់។ "ខ្ញុំដឹងថាអ្នកមិនមែនជាអ្នកលួចទេ សុធា។ តែអ្នកគឺជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលស្គាល់អាគមបិទបាំងកម្រិតនេះ ហើយអាចរកឃើញអ្នកលួចបាន"។ នាងក៏លាតដៃទៅមុខដោយមាន ពន្លឺដ៏បរិសុទ្ធ តូចមួយនៅក្នុងបាតដៃ។...
"ខ្ញុំត្រូវការជំនួយអ្នក។ វាជាបញ្ហានៃការរស់រានរបស់អាណាចក្រ។"
សុធា ញញឹមស្ងួត (Scornful Smile)។ "ខ្ញុំធ្វើការដើម្បីលុយ សិស្សពន្លឺ។ ហើយសម្រាប់ គ្រីស្តាល់ជីវិត ខ្ញុំមិនខ្វល់ទេ"។ គាត់និយាយដោយការស្អប់ខ្ពើមចំពោះអ្វីដែល បុរីរស្មី តំណាង។
ណារីតា សម្លឹងចំភ្នែកគាត់។ "ខ្ញុំដឹងថាអ្នកមិនខ្វល់ពីអាណាចក្រទេ។ តែខ្ញុំដឹងថាអ្នកមិនចូលចិត្ត អ្នកក្បត់"។ នាងនិយាយពាក្យ "អ្នកក្បត់" យ៉ាងច្បាស់ និងធ្ងន់ៗ។
សុធា រក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់។ ទឹកមុខត្រជាក់របស់គាត់បានប្រែប្រួលបន្តិច។ គាត់សម្លឹងមើលទៅពន្លឺនៅក្នុងបាតដៃរបស់ ណារីតា ដែលមើលទៅហាក់ដូចជាខ្សោយ និងទន់ជ្រាយ តែជាការពិតវាជាពន្លឺដ៏ក្ដៅគគុក។
"តម្លៃ?" សុធា សួរ។ នេះជាការចាប់ផ្តើមកិច្ចសន្យារបស់ពួកគេ។
"អ្វីក៏បានដែលអ្នកចង់បាន។ ឲ្យតែយើងយក គ្រីស្តាល់ មកវិញបាន" ណារីតា តបតវិញ ដោយមិនញញើត។
សុធា ងក់ក្បាលយឺតៗ។ គាត់ដកដង្ហើមធំ។ "ល្អ។ តម្លៃរបស់ខ្ញុំគឺ... ខ្ញុំត្រូវតែដឹងការពិតទាំងអស់។ ហើយខ្ញុំជាអ្នកដឹកនាំផ្លូវ។ កុំព្យាយាមប្រើពន្លឺដ៏បរិសុទ្ធរបស់អ្នក ដើម្បី មើលធ្លុះ ខ្ញុំអី"។
ណារីតា យល់ស្រប។ ពន្លឺនិងស្រមោល ត្រូវតែជឿទុកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ចាប់ពីពេលនេះតទៅ។