(Bölüm başı iblisler gezegeninin parlak kırmızı ve koyu sarı ile karışmış gökyüzüsü görünür) (Kapı açılır içerden yorgun ama mutlu gözüken bir kadın girer) Marline: Merhaba kızım der. Floryn: Anne bugün evdeki çüçekleri suladım der. Marline : Aferin sana tatlım der. (Ve marline yere düşer) Floryn: Anne! (Annesini tutar) Marline: Merak etme ben iyiyim bugün fazla yoruldum. Floryn: Anne babam öldüğünden beri hep yorgun ve sessiz oldun nedenki? Der. Marline: Biliyorsun baban öldüğünden beri hayatımız zorluklarla dolu oldu ben tek başıma seni mutlu etmeye çalışıyorum der. Floryn: Anladım annecim peki bugün vakit geçirebilir miyiz?. Der. Marline: Tamam ama 20 dakika tamam mı? Der nazik ses tonu ile. Floryn :Tamam anne(neşeli ve yüksek ses tonu ile). Der. Marline: (Evdeki çiçekleri alıp çiçekten bir taç yapar mavi ve mor tonlarında ki çiçekler ile) Al kızım bunu sakla ve koru büyüdüğünde beni unutma . Der. Floryn : Peki anne. Marline:(Saate bakar yüzü asılır ve kıyafetlerini giyer) (içinden bugün müşteri saatim gelmiş gitmem gerek der.(ve floryn döner) kızım ben gidiyorum müşterilerimle buluşmam lazım sakın ben gelmeden evden ayrılma der. Floryn (sesi kısılır biraz üzgün sesle) tamam anne. Der. Marline (kapıdan dışarı çıkar etrafdaki iblisler ona iğreniyormuş gibi bakar marline yere doğru bakar ve yoluna devam eder o an 5 tane erkek iblis önünü keser. İblisler: Namussuz karı gel tekrar . Marline : (öfkeli ve yüksek ses tonu ile) Geçen hafta parayı ödemediniz ve ne zaman parayı istesem bahane buluyorsunuz olmaz. der.( İblisler den birisi marlineyi tutar öbürki kıyafetlerini yırtar öbürki sus ve söz dinle der ve sahne+18 içerdiği için gözükmez ses ve iblislerin gülüşleri yankılanır) (Ve sahne görünür marline cinsel bir saldırıya uğramış ve ölmuş çıplak bir halde yerde kanları akıyodur iblisler ise hemen kaçar) (sahne floryna döner oyuncak kuklaya döner .) Floryn: Annem normalde gece 2de geliyor ama şuan saat gece 4 acaba kayıp mı oldu dışarı çıkmalımıyım der. (Korkak ve endişeli bir ses tonu ile) (ve ayağa kalkar ve evden ayrılır ve sokak sokak aramaya başlar) (taki sokağın köşesinde annesinin çıplak ve ölü bedenini görünce gözleri büyür) Floryn: A- an anne!! Der. Floryn: (etraftaki iblislere bakar siz ne kadar vicdansız yaratıklarsınız neden onu kurtarmadınız der bağıratak öfkeli şekilde) iblisler: senin annen orospunun tekiydi. Der. Floryn : annem hakkında boyle düşünemessin der ve (öfkeli ve yüksek ses tonu ile) iblise vurur : iblis : Yeter be aptal kız der(floryn kolunu büker ve yere atar) Floryn: (dişlerini sıkar)( ve bi an maskeli adamlar gelir ve floryn bayıltıcı yay ile vururlar ve floryn gözleri kapanır) (floryn gözlerini ellerinde kelepçe ayaklarında zincir vardır) (burası en popüler köle pazarıdır) (bir bağışma vardır. bir maskeli adam: bu köle kız işinizi fazlası ile görür güzel, işlevsel, nazik, korkak, der floryn tedirgin şekilde etrafa bakar ve bi an önünde farklı bu ruh aurası hisseder ve elini kaldıran büyük niterwon kralı Lucius dur.) Lucius: bu kızı satın alacağım . Der. (Kimse itiraz etmez ve floryn tekrar bayılır ve kral Luciusun önünde uyanır gozleri titreyerek içinden burası neresi böyle der) Lucius : merhaba benim değerli denekim. (Der ve bölüm iblisler gezegeninin gökyüzünde sahne değişir sadece bir kırmızı balon görünür )
/
KOZMİK ADALET
KOZMİK ADALET
7
chs / week
The average realized release rate over the past 30 days is 7 chs / week.
86
Views
Synopsis
⚖️ Kozmik Adalet — Evrenin Sessiz Yargısı
Evrenin başlangıcında ne ışık vardı, ne de karanlık.
Sadece denge — ve o dengeyi korumakla lanetlenmiş varlıklar.
Her ırk, kendi varoluş acısına bir “adalet” adını verdi.
Fakat bu adalet, her boyutta farklı şekillerde yankılandı: kiminde bir dua, kiminde bir bıçak, kiminde bir sessizlikti.
Birinci Boyut, yaşamın akciğeriydi.
Zaman burada doğdu, kan burada aktı, umut burada öldü.
İnsanlar şehirler inşa etti; taş, demir ve dua ile.
Ama her dua, başka birinin lanetiydi.
Bazıları tanrılara yakardı; bazıları tanrıları reddetti.
Kimi kendine tapar hale geldi, kimi “adalet” adına yakıp yıktı.
Böylece insanlığın inancı bile kendi mezarını kazdı.
İblisler bu dünyanın gölgesinde doğdu.
Kurtuluşu değil, hatayı kutsal saydılar.
Onlar için acı, öğretmenin ta kendisiydi.
Bazıları iyi niyetliydi, ama onların iyiliği bile kanla yazılmıştı.
Bir iblis için adalet, intikamın öte yüzüdür — çünkü Tanrılar’ın kurduğu düzen, onları baştan suçlu ilan etmişti.
Elfler sessizdi.
Onlar için evren bir bedendir; yıldızlar damar, rüzgâr nefes, toprak kalptir.
Bir ağacın düşmesi, bir ruhun ölümü gibiydi.
Adaletleri sessizdi, ama unutuşları yoktu.
Onlar unutmaz, sadece kök salarlardı.
Melekler, ışığın despotlarıydı.
Her yanılgıyı günah, her duyguyu sapma saydılar.
Karanlığı yok etmek isterken, karanlığın ta kendisine dönüştüler.
Onların adaleti soğuktu; tertemiz ama merhametsizdi.
Bir çocuğun ağlaması bile “kusur” sayılırdı.
Çünkü mükemmellik uğruna insanlık kurban verilmişti.
Melezler, evrenin ara boşluklarında doğdu.
Ne ışığa aitlerdi ne gölgeye.
Tanrılar onlara yüz çevirmiş, iblisler onları reddetmişti.
Bu yüzden onların adaleti, var olduklarını kanıtlamaktı.
Her savaşa, her ihanete, her kurban oluşa rağmen yaşamak.
Sırf “biz de buradayız” diyebilmekti.
Ve “Ona”lar…
Zamanın dışına ait, duygusuz varlıklar.
Bir şeyi yanlış bulduklarında, onu silerlerdi.
Bağışlamak bilmezlerdi; çünkü hafıza onlar için hatadır.
Onların adaleti, hatasız bir evren yaratmaktı.
Ama hatasız bir evren, yaşamın ölümüdür.
Yukarıda, Sarı Kozanın içinde, İkinci Boyut vardır.
Burada Tanrılar yaşar — ve her düşünce, bir kanun kadar keskindir.
Bir fikir “günah” sayıldığında, o fikir varoluştan silinir.
Burada cehennem bile yoktur; çünkü acıya bile izin verilmez.
Sadece sessiz bir doğruluk kalır.
Ama sessizlik, bazen en gürültülü adaletsizliktir.
Üçüncü Boyut ise hikâyenin kendisidir — yaratımın öz biçimi.
Burada “The Creator” hüküm sürer, yanında “The Code Virus” denen sonsuzluk hatasıyla.
Ne zaman, ne uzay, ne madde vardır.
Sadece var olmanın suçu.
Bu boyut, adaletin bile yargılandığı yerdir.
Ve tüm bu sistemin arasında, küçük bir gezegen: İnsan dünyası.
Savaşla, dua ile, kanla dolu.
Kimi Tanrı için öldürür, kimi Tanrı’ya inat yaşar.
Kimi iblise tapar, kimi kendini Tanrı sanır.
Her biri kendi haklısının peşinde koşarken, farkında olmadan aynı yanlışı tekrar ederler:
Kendilerini evrenin merkezine koymak.
“Kozmik Adalet”, işte bu yanılgının romanıdır.
Bir evrende, adalet artık kurtuluş değil;
Tanrısal bir lanettir.
Her ırk, kendi doğrusu uğruna diğerini yok ederken,
haklı olan kimse kalmaz.
Sadece küllerin arasında yankılanan bir soru:
> “Belki de adalet, evrenin en eski hatasıydı.”