เสียงนาฬิกาบนผนังห้องครัวเดินไปอย่างเนิบช้าในเช้าวันหนึ่งที่เหมือนจะธรรมดา
โต๊ะอาหารถูกจัดเรียบร้อย กลิ่นไข่ดาวกรอบๆ ลอยคลุ้งในอากาศ
และฉัน…ในผ้ากันเปื้อนสีขาวสะอาด กำลังยืนรอเขาเหมือนเช้าอีกหลายร้อยเช้าที่ผ่านมา
แต่เช้าวันนี้ต่างออกไป
"ปานนา" เขาเรียกชื่อฉันจากข้างหลัง
เสียงของเขานิ่งจนน่าขนลุก
ฉันหันกลับไป รอยยิ้มยังอยู่บนหน้า จนกระทั่งเห็นแผ่นกระดาษขนาด A4 ที่เขาวางลงบนโต๊ะ
มือของเขายังจับมุมกระดาษไว้แน่น...
เหมือนกลัวว่าฉันจะไม่ยอมเซ็น
หรือไม่...ก็กลัวตัวเองจะเปลี่ยนใจ
> "อะไรน่ะ?" ฉันถาม เสียงแหบแห้งเหมือนถูกรีดออกมาจากช่องว่างในหัวใจ
"ใบหย่า" เขาตอบสั้นๆ โดยไม่มองหน้า
ฉันหัวเราะออกมาในลำคอ มันไม่ใช่เสียงหัวเราะของคนขำ
แต่เป็นเสียงของคนที่ไม่รู้ว่าควรร้องไห้หรือยืนให้ล้มไปตรงนั้น
> "นี่เราคุยกันเมื่อคืนยังไม่พอใช่ไหม? หรือเธอรอให้ลูกเกิดก่อนค่อยยื่นมันมา"
เขานิ่ง ไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำขอโทษ
เขารู้ว่าฉันท้อง รู้มาตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อน
แต่เขาเลือกจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เลือกจะวางมันไว้…ตรงนี้
บนโต๊ะข้าว ที่เราเคยนั่งหัวเราะด้วยกันเมื่อหกเดือนก่อน
> "กานต์…เธอเก่งอยู่แล้ว เธอเลี้ยงลูกได้"
"แล้วเธอล่ะ? จะหายไปแบบนี้เลยเหรอ?"
"เราต่างก็ต้องการอิสระ…ฉันไม่อยากเป็นพ่อคนตอนยังไม่พร้อม"
---
ฉันไม่ตอบ ไม่พูดอะไรอีกเลย
ฉันเดินเข้าไปในห้องนอน หยิบกล่องผ้าเล็กๆ ที่ใส่ของใช้ทารกที่ฉันเพิ่งซื้อมาเมื่อวาน
เสื้อผ้าสีฟ้า ผ้าอ้อม ขวดนม และตุ๊กตาหมี
ฉันนั่งกอดกล่องนั้นไว้เหมือนมันคือเกราะสุดท้ายของหัวใจ
> "ลูก…แม่ขอโทษนะ
แม่ไม่รู้ว่าแม่จะเลี้ยงลูกได้ดีแค่ไหน
แต่แม่สัญญา…
ว่าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกอีกต่อไปแล้ว"
น้ำตาหยดลงบนผ้าห่มที่กางอยู่บนตัก
และนั่น…คือวันที่ฉันเริ่มต้นใหม่
ในฐานะ "แม่" ที่ไม่มีใครอยู่ข้างๆ
แต่ก็ไม่เคยเดียวดาย
เพราะตั้งแต่วินาทีนั้น…ฉันมีลมหายใจอีกหนึ่งดวงเติบโตอยู่ในตัวฉัน