Kabanata 23: Labanan sa mga Anino
Malamig na hangin sa Plaridel ang sumalubong kay erik nang dumating sya bayan, na kilala bilang Ifugao, sa tulong ni Hiyas, ang mahiwagang diwata ng kalikasan.
Hindi ito ordinaryong paglalakbay—sa isang iglap, kinaladkad siya ni Hiyas mula sa kalangitan ng Ifugao, ang kanyang katawan ay itinulak na parang batong inihagis, hinila sa himpapawid hanggang sa marating nila ang kanilang destinasyon.
Pagkaraan ng ilang oras lamang ng paglipad, lumapag sila sa isang bukas na lugar. Pagdampi niya sa lupa, nanghina ang kanyang tuhod, umikot ang kanyang paningin, at naramdaman niya ang matinding pagkahilo.
"Hiyas, ano ba ang ginagawa mo sa akin?!" sigaw ni Erik, habang kumakapit sa isang puno upang hindi matumba. "Pakiramdam ko'y masusuka ako—umikot ang paningin ko sa ginawa mo!"
Ngumiti si Hiyas, ang puti niyang kasuotan ay dumadaloy na parang isang matatag na ulap sa simoy ng hangin. " ang hina mo talaga Erik, masyado ka namang malamya," pang-aasar niya.
"Malamya? Itinapon mo ako sa langit at kinaladkad sa himpapawid na parang laruan!" galit na sagot niya.
"Mas mabilis ang pamamaraang ito kaysa sa paglalakad sa lupa, hindi ba? Wala pang isang oras, at narito na tayo," sabi niya, ang boses ay puno ng biro habang iniikot ang kanyang tungkod.
"Mas mabilis? Mas mabilis akong namatay kapag patuloy mong ginagawa ito saakin, Hiyas!" reklamo ni Erik, maputla ang mukha sa takot.
"bumabaligtad ang sikmura ko! Pakiramdam ko, naiwan ang kaluluwa ko sa Ifugao! Bakit hindi mo ako hinayaang maghanda bago mo ako ibato na parang bola?"
Tumawa si Hiyas, ang kanyang tawa ay parang musika ngunit may halong panunuya. "Erik, anak ng Ifugao, dapat masanay ka na sa mga malilit na bagay na kagaya nito."
"Hindi ako masasanay rito!" sagot niya nang matalas.
"Ano bang inaalala mo? Ang kapangyarihan ng iyong diwata mo ay kaya kang protektahan sa ano mang pinsala. Hangga't naniniwala ang mga tao sa iyo bilang kanilang bayani, pwede nating sabihin na isa kang imortal!" pagmamalaki ni Hiyas.
Hindi naman na panatag ang damdamin ni Erik. "Imortal? Kung ganoon, bakit pakiramdam ko'y nagkakalasug-lasog ang mga buto ko? Dahil sa paniniwalang iyan, kaya sinusubok mo ako sa lahat ng uri ng kabaliwan—kagaya na lang nang ibinabagsak mo ako mula sa langit…"
"Hindi ito tungkol sa kamatayan, Hiyas—tungkol ito sa trauma na idinudulot mo sa akin! Pakiramdam ko'y isa lang akong puppet sa mga kamay mo!"
"Trauma? Masyado ka na yatang maarte para maging bayani," panunukso ni Hiyas, kumikislap ang mga mata sa kalokohan.
"Sa totoo lang, dapat kang magpasalamat—binibigyan kita ng mga di malilimutang karanasan. ..... Pero sige.. para matigil ka na, susubukan ko. ."
"Susubukan? Hiyas, gusto kong gawin mo," sabi ni Erik, mabigat ang boses sa pagod.
"Pakiusap, tigilan mo na ang pagiging malupit sa akin. Hindi ko na makakayanan ang ganitong uri ng paglalakbay."
Tumango si Hiyas, ngunit ang kanyang ngiti ay nagpapahiwatig ng kakulangan ng kaseryosohan.
"oo na, Erik, titingnan ko kung ano ang magagawa ko."
Lumipas ang mga oras, at unti-unting nakabawi ng lakas si Erik mula sa kanyang pagkahilo. Naglakad sila ni Hiyas sa Plaridel, at sa unang pagkakataon, namangha si Erik sa ganda ng lungsod—malalaking bahay ng mga Kastila na may masalimuot na disenyo ng bintana, mga matataas na simbahan, at mga kalye na puno ng buhay.
"Ang ganda rito; ang mga disenyo ng bahay ay napaka-elegante," bulong niya, ang kanyang mga mata ay puno ng pagkamangha habang naglalakad sila.
Ngunit hindi nagtagal ang kapayapaan. Nang malapit na sila sa isang bangko, nakarinig sila ng mga sigaw at putok ng baril.
"Takbo! Kunin nyo agad ang pera!" sigaw ng isa sa tatlong nakamaskarang kriminal, na tumatakas mula sa bangko na may mga sako ng ninakaw na pera. Nahirapan ang mga guardia civil na habulin sila, at mabilis na natalo sa palitan ng bala.
Ilang saglit lang ay biglang sumulpot si Hustisya mula sa gitna ng kalsada, kumikinang ang kulay-rosas niyang buhok, umaalpas ang kanyang pulang kapa sa hangin, at suot ang kanyang puting maskara na may tatak na "H".
"Ang lakas ng loob ninyong magnakaw sa kalagitnaan ng araw—ibibigay ko sa inyo ang sakit ng katawan na hinahanap ninyo!" deklara niya, ang kanyang boses ay umaalingawngaw sa kapangyarihan.
Sa isang iglap, ang mga sako ng pera ay lumutang palayo sa kamay ng mga kriminal, na ikinagulat nila habang ibinalik ito sa loob ng bangko.
"Ano'ng nangyayari?" sigaw ng isa.
Tumakbo ang unang kriminal, ngunit bago pa siya makatakas, isang parang may-buhay na lubid ang pumulupot sa kanyang mga binti, at hinila siya sa kanyang mga tuhod.
"Hindi ito maaari—pakiusap, bitawan mo ako!" pakiusap niya, ngunit nagbigay lang si Hustisya ng isang malakas na sipa na nagpatumba sa kanya sa lupa.
Kumuha ng baril ang pangalawang kriminal, ngunit bago pa siya makapagpaputok, lumutang ang baril at lumipad palayo. Sinubukan ng pangatlong lalaki na umakyat sa bubong upang tumakas.
Lumutang pataas si Hustisya at nagpakilos ng isa pang lubid gamit ang kapangyarihan nya para itinali ang lalaki sa isang poste.
"Wala na kayong kahihiyan para sa sarili nyo," sambit nya.
Natapos ang labanan sa loob lamang ng ilang minuto, naiwan ang mga kriminal na nakatali nang walang pinsala.
"Hangga't narito ako, walang sinuman ang gagawa ng krimen sa aking bayan!" pagpapahayag niya.
Nagpalakpakan ang mga Pilipino sa paligid, para sa kanila ang dalaga ay nagliliwanag dala ang pag-asa.
"Hustisya! Salamat!" sigaw ng isang matanda, habang tumakbo papalapit ang mga bata, namangha sa kanyang husay.
"Wow, ang galing mo, Ate Hustisya!" hiyaw ng isa.
"Si Hustisya ba 'yan? Siya ba ang bayani ng Bulacan?" tanong ng isa pa.
Nais ni Erik na lumapit, ngunit bago pa niya magawa, naglaho si Hustisya sa hangin na parang usok na tinangay ng hangin.
"Hiyas, saan siya nagpunta?" tanong niya, ang kanyang mga mata ay puno ng kuryosidad.
"Siya hinahanap nating bayani, ngunit ramdam ko ang kanyang pagkabalisa sa lugar na ito," sagot ni Hiyas, ang kanyang tono ay seryoso na ngayon.
"Mahihirapan kang kausapin siya, Erik. mailap at umiiwas syang makipag usap—lalo na sa mga lalaki."
"Ano? Ayaw niyang makipag-usap sa mga lalaki? Bakit?" tanong niya.
"Dumanas siya ng isang kakila-kilabot na trahedya na kinasasangkutan ng mga lalaki, wala syang tiwala sa mga tao. Kung gusto mong makipag-usap sa kanya, kailangan mong magpanggap na babae," paliwanag ni Hiyas.
"Magpapanggap?" bulalas ni Erik, nagulat.
Tiniyak naman ni Hiyas sa kanya na hindi ito magiging mahirap, dahil kayang magbago ng anyo ni erik dahil sa kanyang kapangyarihan bilang Ifugao, ngunit nag-alala parin si Erik sa plano nito.
"Baka naman magalit siya kung malaman niyang nagsisinungaling ako!" sabi niya, ang kanyang mukha ay nababalutan ng pag-aalala.
"Magagalit lang siya kung matutuklasan niya ang panlilinlang na gagawin mo," sagot ni Hiyas na may matalino na ngiti.
"Kaya maging matalino ka at huwag mong ihayag ang iyong totoong katauhan. Hindi ito mahirap na gawin, hindi ba?"
Nang gabing iyon, habang naglalakad si Erik at Hiyas sa Plaridel, napansin nila ang isang malaking mansyon na pag-aari ng isang mayamang Kastila—maliwanag ang mga ilaw nito, ngunit may kakaibang ingay na nagmumula sa loob.
Ilang minuto bago nito, tahimik na nakapasok si Hustisya. Sa loob, natuklasan niya ang isang nakakikilabot na katotohanan. Pagpasok nya ay nakita nya ang mga nakataling Pilipinong bata at babae, umiiyak at may mga pilat, ginagamit bilang mga alipin ng mga Kastila.
Lumalaki ang kanyang mga mata sa galit, bagaman alam niyang hindi siya maaaring magdulot ng kaguluhan dahil may mga armadong guwardiya sa malapit, na nagpapanganib sa kaligtasan ng mga Pilipino.
"Mga halimaw," bulong niya, nang makita niya ang mga kahon ng droga at baril na ipinupuslit sa isang nakatagong silid.
Nagpatuloy siya sa kanyang pag-iimbestiga, pumasok siya sa isang silid kung nasaan ang mayamang Kastila na nag mamay ari ng bahay, isang matandang lalaki na may masamang ngiti, ang nakaupo kasama ang iba pang mayayamang Kastila,
Nagtatawanan at nagpapakasasa ang mga ito habang ang mga hubad at umiiyak na babae ay pilit na pinasasayaw sa harap. Sumiklab ang matinding galit sa loob ni Hustisya, bumalik ang mga alaala ng panggagahasa sa kanyang ina ng mga Kastila.
"Mga demonyo! Wala kayong karapatang dungisan ang mga babae!" sigaw niya, at kinuha ang isang lalaki at ibinalibag ito sa dingding.
Kinain siya ng kanyang galit, hindi alintana ang mga kahihinatnan para sa mga inatake niya.
"Ano'ng nangyayari? Sino 'yan?" nauutal na tanong ng isang Kastila.
"Siya ba ang tinatawag na Hustisya ng bulacan ? Ano ang ibig sabihin nito?"
"Ang multo ng Bulacan—bakit ka narito?"
Galit na tinitigan ni Hustisya ang mga Kastila. "Mga demonyo! Papatayin ko kayo dahil sa pagsasamantala sa mga babaeng ito!" pangako niya.
"Huwag kang makialam, indio! Sila ang mga alipin ko—akin sila kaya gagawin ko ang gusto kong gawin sa kanila!" sagot ng Kastila, ngunit isang malakas na sipa mula kay Hustisya ang nagpatumba sa kanya sa sahig.
"Pag-aari? Walang nagmamay-ari sa mga Pilipino! Hindi kami mga laruan na paglalaruan ninyo!" sagot niya.
"Ikaw na maruming basurang indio—magbabayad ka rito!" galit na sigaw ng Kastila.
Nagmadali ang mga guwardiya na pumasok sa kwarto, mahigit sampu at armadong may baril at espada,
"Patayin siya!" utos ng Kastila, at walang tigil silang nagpaputok.
"dumapa kayo !" utos ni Hustisya sa mga bihag. Naglaho siya sa hangin kaya ang mga bala ay tumama lamang sa mga dingding.
Sa kanyang galit, walang takot syang lumaban sa napakaraming gwardiya. Sinapian niya ang unang guwardiya, naging puti ang mga mata nito habang ginamit niya ang baril nito upang barilin ang kasama niya.
"Tumigil ka!" sigaw ng isa pa, ngunit lumipat si Hustisya sa susunod na katawan, kinontrol nya ito para labanan ang bawat guwardiya.
Naging magulo ang labanan sa kwarto at tumama ang mga bala sa mga pampasabog sa isang lamesa, na nagdulot ng sunog na mabilis na kumalat sa mansyon.
Habang nangyayari ito ay tumatamakas ang mga bihag habang tinitiyak ni Hustisya na walang naiwan sa loob.
Lumutang siya, ang kanyang mga kamay ay winawasiwas nya sa hangin, habang bumabagsak ang mga guwardiya isa-isa mula sa bintana ng ikatlong palapag.
Nang mapansin ang lumalaking apoy, bumaba na siya para tulungan ang mga alipin, pinutol nya ang mga tanikala ng mga bihag, at pinalaya sila, ang kanilang luha ng pasasalamat ay umaalingawngaw habang tumatakas sila.
"Umalis na kayo dito—may labanan pa akong kailangang tapusin," paghimok niya.
Alam ni Hustisya na hindi pa tapos ang misyon nya. Bumalik siya sa silid, kung saan sinubukan ng Kastila na tumakas sa isang lihim na daanan. Nang makita ang nakatagong pinto, hinabol niya ito palabas sa kakahuyan sa likuran ng estate.
"Iniisip mong makakatakas ka kay hustisya?" sambit nya na may pang iinsulto. Lumingon ang Kastila dito at kumuha ng baril, ngunit agd na sumalubong ang suntok ni Hustisya at nagpatalsik sa kanya.
"Isa ka sa mga demonyo na nagdudulot ng trahedya sa aking bayan. Ngayong gabi, makakamit ng iyong mga biktima ang hustisya," deklara niya.
Lumutang ang baril papunta sa kamay ni hustisya habang lumalapit ito. ang matatalim niyang mata ay nag-aalab sa galit.
"Ikaw na hayop na indio! Hindi mo ito pwedeng gawin sa akin!" sigaw ng Kastila pero biglang binaril ni hustisya ang braso nito, na nagdulot ng isang sigaw.
"ahh! Ikaw na basurang tao—pagbabayarin kita sa ginawa mo sampu ng iyong kalahi!" galit na sigaw niya, habang gumagapang upang tumakas.
Nagpaputok muli si hustisya, tinamaan ang parehong hita ng lalaki upang pigilan siya.
"hindi ka na makakatakas sa iyong katapusan," sabi ni hustisya nang my malamig na tono ng boses.
Takot na takot ng kastila at umiiyak habang nagmamakaawa, "Pakiusap, bibigyan kita ng pera—bahay at ano pa man basta wag mo lang akong papatayin!"
"Hindi maibabalik ng pera ang mga pangarap at karangalan na winasak mo dahil sa iyong kasamaan. Walang sino man ang makakapagligtas sa iyo ngayon dito," sagot ni hustisya habang inaasinta ng baril ng ulo ng kastila.
"Dito ka na mamamatay."
Ngunit bago pa siya makapagpaputok, isang arnis na gawa sa kahoy ang tumama sa kanyang kamay, na nagpabagsak sa baril. Paglingon niya, isang malakas na sipa mula kay Ifugao ang sumalubong sa kanya.
Hinarang niya ito ngunit napatumba parin siya, nanginginig sya sa galit dahil sa nangyari. " paki elamero ka! "
Sa dilim, inakala niyang isa itong guwardiyang Kastila, at inatake niya ito. Napakabilis ng kanyang mga suntok, ngunit madaling iniiwasan ni Ifugao ang mga ito, ang kanyang pulang espada ay kumikislap habang sinasalag ang bawat pagtama.
Naglaho si Hustisya upang iwasan ang talim ng espada, ngunit mabilis na nakakakilos si ifugao. Ang kanyang mga paa ay sumasayaw sa hangin at kahit anong pag atake ni hustisya ay nagagawa nyang masalag.
Ang laban nila ay naging labanan ng bilis at diakarte na tila nagsasayaw sa gitna ng dilim. Lumayo si Hustisya upang bumwelo, ginamit nya ang telekinesis upang ihagis ang mga bato kay Ifugao, ngunit hinati lang ito ng kanyang espada at kumalat ang mga sparks ng pagtama sa paligid.
" Hindi sya ordinaryong kalaban, isa rin kaya syang sugo ng diwata? " Bulong ni hustisya.
Nagpatuloy si hustisya sa pag layo para makakuha ng sapat na distansya, ngunit lumundag si ifugao patungo sa kanya, at inabot siya. Alam nya na hindi sya maaaring mahawakan ng sino man kaya mabilis syang naglaho parang multo, at muling lumitaw sa likuran ni Ifugao.
"Ano?" bulalas ni ifugao habang sinakal siya sa braso ni hustisya, pilit siyang pinahihirapan sa paghinga.
"akin ka na ngayon!" dagdag niya, ngunit nabigla ang dalaga sa susunod na galaw ni ifugao.
Tumalon si Ifugao nang napakataas sa hangin, ang kanyang katawan ay parang lumilipad, hindi makapaniwala si Hustisya sa taas ng talon nito.
"Kaya niyang tumalon nang ganoon kataas?" naisip niya. Napilitan syang bitawan si ifugao at naglaho siya sa himpapawid, at muling lumitaw sa lapag.
Nang lumapag si Ifugao sa lupa, itinigil ni hustisya ang kanyang pag-atake, ang kanyang mga mata ay naniningkit sa kuryosidad, naghihintay sa susunod nitong galaw ng kalaban nya.
"Sino ka? Hindi ka ordinaryong tao—sabihin mo sa akin kung sino ka," hiling niya. Inilawan ng liwanag ng buwan ang mukha ni Ifugao—ang kanyang puting buhok at mababangis na mata ay nagbunyag ng kanyang pagkakakilanlan.
"Teka, kilala kita— ikaw diba si Ifugao ' ang bayani ng ifugao?!" bulalas niya, ang kanyang boses ay puno ng pagkagulat.
"Ngunit bakit? Bakit mo ako nilalabanan? Ano ang ginagawa mo rito?" tanong niya, ang kanyang mga kamay ay handa na ulit sumugod. "Bakit mo pinoprotektahan ang lalaking 'yan?"
"Ako dapat ang magtanong niyan sa iyo," kalmadong sagot ni Ifugao, bagaman naguguluhan. Tiningnan niya ang nasusunog na mansyon, ang nakakalat na mga katawan, at ang lupa na nababalutan ng dugo.
"Ikaw ba ang may nito?"
Hindi ito itinanggi ni Hustisya. "Oo, ako."
"Pinatay mo sila? Bakit mo ginawa 'yun?" tanong ni Ifugao habang nabibigla.
" Bakit? Dahil nararapat silang mamatay. Ang mga kriminal na ito ay nagdudulot ng paghihirap sa mga Pilipino— wala silang pinipiling biktima, maging mga bata at babae ay inaabuso nila ," paliwanag niya.
"Ngunit kahit na! Wala kang karapatang pumatay ng buhay ng iba ," sagot ni Ifugao, ang kanyang mga mata ay puno ng pagkalito.
"Naghahatid ako ng kaparusahan na nararapat sa kanila para sa kanilang mga biktima," giit niya.
"Mali ito. Ang paghahanap ng hustisya ay hindi nangangahulugang maaari mo silang patayin at hatulan na lang basta," sagot ni ifugao.
"Nag-aalala ka sa kanilang buhay, ngunit hindi mo nakikita ang sakit na idinulot nila sa amin!" sigaw ni Hustisya, ang kanyang boses ay nanginginig sa galit.
"Hindi ito makatwirang paraan. Pakiusap, itigil mo na ito," pakiusap ni Ifugao.
"Ginahasa nila ang kababaihan kagaya natin!" Ang sigaw niya ay nagpahinto kay Ifugao, ang kanyang mukha ay nagpakita ng kalungkutan at awa, naramdaman ang matinding pighati niya, kaya naiwan siyang hindi makapagsalita.
Nagpatuloy si Hustisya sa paglalabas ng sama ng loob, ang kanyang galit laban sa mga Kastila ay hindi nya maitago. "Ang mga Kastila ay mga halimaw na nagpapahirap sa amin—kailangan nilang magbayad para sa kanilang mga kasalanan!"
"Hustisya…" bulong ni Ifugao, hindi sya makasagot dahil batid nya ang matinding galit ni hustisya.
Alam niyang mali ang ginagawa ni hustisya, ngunit pakiramdam niya ay hindi nya pwedeng pagsabihan ito sa pag hahanap ng hustisya, dahil hindi alam nya na napakalungkot ng mga biktima na dumaranas ng gayong mga trahedya.
Hindi sya sigurado pero naghahanap si Ifugao ng mga salita upang pawiin ang galit ni hustisya, ang kanyang isip ay nababalutan ng pag-aalala.
Nakita niya kay Hustisya ang mga bakas ni Alfredo, na minsa'y kinain din ng galit at poot. Alam nya na katulad ng kaibigan ay nakahanda na si hustisya na tahakin ang landas ng kasamaan para lamang makamit ang katarungan.
Bago pa lumalim ang kanilang pagtatalo, umalingawngaw ang sirena ng pulis sa malayo.
"Tumakas ka na—kung malaman nilang ikaw ang gumawa nito, manganganib ka!" paghimok ni Ifugao na agad na tumalon nang mataas upang tumakas habang naglaho naman si Hustisya na parang multo.
Natapos ang labanan nila at hindi na nabigyan muli ng pag kakataon si ifugao makausap si hustisya. ang puso ni Ifugao ay napupuno ng mga tanong at pagkadismaya.
Hindi niya naipaliwanag ang kanyang misyon kay Hustisya upang mailigtas ito sa trahedya na maaari nitong kahantungan dahil sa galit, ngunit nanatili ang kanyang determinasyon— gusto nyang tuklasin ang ugat ng matinding pagkamuhi ni hustisya sa mga Kastila at makahanap ng paraan upang iligtas siya mula sa madilim na landas na tinatahak niya.
Katapusan ng Kabanata