The next morning, Rio was jolted awake by a loud knock on his bedroom door. The white light of the magical lamp still hovered in the air, though it had grown fainter now, blending with the sunrise streaming through the window to cast a golden glow across the room. Rio pushed the blanket aside and, still groggy from sleep, opened the door. Elian, his father's trusted soldier, stood there. His black armor gleamed in the morning light like the night itself, and his helmet, which completely concealed his face, revealed only two glowing red eyes. Long red hair spilled out from beneath the helmet, swaying in the morning breeze. His voice was dry and formal.
"Get up, Master Rio.Master William has summoned you to the palace courtyard."
"What? Right now?"
His heart pounded—a strange mix of excitement and unease twisting inside him. He quickly threw on a simple blue coat, ran a hand through his white hair to smooth it, He also put on his boots. As he dashed toward the door, his gaze met Elian's, who stared at him with an enigmatic air beneath his helmet. In the hallway, struggling to match Elian's long strides, Rio asked, "Why? What's happened?"
Elian tilted his head slightly, a faint smirk detectable only in his tone as he replied, "You know better than anyone. Lord William always has a reason."
His voice was calm, but there was a hidden mystery in it that only deepened Rio's curiosity.
Their footsteps echoed on the stone floors of the palace corridors. As Rio passed the tall windows, he felt the morning light warm his face. For a moment, he spotted Maria crossing the hall with a basket of laundry in her hands. He called out eagerly, "Good morning, Mom!"
Maria turned, her warm smile soothing his heart as always. "Good morning, my boy. You seem to be in a hurry!"
A little further on, he saw Setia emerging from the kitchen with a piece of bread in hand. Rio laughed and said, "Good morning, Setia!"
Setia waved the bread at him and replied, "Good morning, little troublemaker! Want some bread?" Rio shook his head and kept running.
When he reached the main corridor, he spotted Adrina leaning against the wall with a book in her hands. Her cool eyes flicked toward him, but before she could say anything, Rio darted forward and hugged her tightly. Adrina stiffened, her book nearly slipping from her grasp. Rio looked up at her with a grin and said, "Thanks, Adrina. If it weren't for you last night, I don't know what would've happened. I love you."
Then he quickly let go and ran toward the courtyard. Adrina stood there, staring after him, a flicker of surprise in her eyes. A faint smile tugged at the corner of her lips as she muttered under her breath, "Crazy kid."
When Rio reached the palace courtyard, he was breathless. The courtyard was a vast open space, paved with gray stones and surrounded by tall columns engraved with dragons. In the center stood a stone fountain, water pouring from a dragon's mouth, sparkling like diamonds in the morning light. Willow trees with long, drooping branches cast shadows around the edges, and a gentle breeze carried the scent of wildflowers through the air. A few soldiers in silver armor stood beside his father, but Rio's eyes locked onto only one person—William.
His father stood by the fountain, his fiery red hair swaying in the wind, his blazing red eyes fixed on Olivia, the tribe's "Seer." Olivia, clad in a long black robe with her own long red hair, was speaking calmly to William. As Rio approached, their conversation stopped. William shot a sharp glance at Olivia, and she stepped back with a mysterious smile. The strange silence piqued Rio's curiosity—what had they been talking about? Why did they stop?
William stepped forward, his lightweight armor glinting in the sunlight, his voice deep and commanding. "You're here, my son."
His presence, as always, carried an almost tangible weight, but there was something unreadable in his eyes. Rio nodded and said, "Yes, Father. Elian said you wanted me."
William stared at him for a moment, as if weighing something within him. Then he gestured toward Olivia and said, "I told her to start today. Reading, writing, and basic magical theory—Olivia will be your teacher. You'll leave the palace with her today, to the tribe. In a month, you'll begin practical training with me and Elian."
Rio froze. The words spun in his mind, and then a wave of joy crashed over him. His eyes widened, and a huge smile spread across his face. Without thinking, he ran forward and threw himself into William's arms.
"Thank you, Father! Thank you!"
His voice brimmed with excitement, and for a moment, William's intimidating aura melted into the warmth of the embrace. William rested a hand gently on Rio's shoulder, though his fiery red eyes remained cold and enigmatic. He said quietly, "This is just the beginning, Rio. What you want comes with great responsibility. Be ready."
Rio looked up into his father's eyes. A shadow of doubt lingered in his own gaze, but in that moment, his happiness overshadowed it. He stepped back, took a deep breath, and said, "I promise, Father. I won't let you down."
Olivia stepped forward with a soft smile and said, "Come, Rio. We're leaving now. It's time for you to see the tribe—and the world."
The two of them headed toward the palace gates. Elian, with his black armor and glowing red eyes beneath his helmet, gave Rio a single glance and said, "See you in a month. Be ready." William watched him go, muttering something under his breath that Rio couldn't hear, his usual air of mystery enveloping him.
Rio left the palace with Olivia, unguarded. As he set foot in the tribe, his breath caught in his chest. The tribe was a small town, its gray cobblestone streets laid out with precision. Houses of white and brown marble stood with arched windows and delicate carvings that gleamed in the morning light. Smoke rose from chimneys, and the air carried the scent of fresh bread and burning wood. People in simple, colorful clothing moved through the streets, but when they saw Rio, everything paused. Some stared in awe at his white hair and silver eyes, while others stepped back in fear. A woman with a basket of fruit pulled her child closer, whispering something under her breath. Rio's heart raced, but he kept his head high and walked beside Olivia.
Olivia said calmly, "Don't worry. They'll get used to you."
They made their way to a larger house at the end of the street—Olivia's home, which doubled as a magic workshop. It looked cozy. When they reached the entrance, a wooden door adorned with strange carvings swung open, and Rio stepped inside, his excitement palpable.
"Alright, it's time to begin."
But high above, in the sky at an altitude no one could see, Nadia hovered in the air, clad in a dark robe. Her hands were clasped behind her back, and her sharp, rage-filled eyes were fixed on Rio. Her face was calm, but a deep anger simmered beneath it. She muttered with a mocking tone, "Well, the little monster's finally out of its cage? Did you think a few books would change you?"
Her voice faded into the wind, unnoticed by Rio or anyone in the tribe below.
Meanwhile, Rio stepped into Olivia's house with a heart full of hope, a small smile on his lips—this was the start of everything he'd always wanted.
Persian translation = ترجمه فارسی
صبح روز بعد ریو با صدای ضربهای محکم به در اتاقش از خواب بیدار شد. نور سفید چراغ جادویی هنوز در هوا معلق بود، ولی حالا کمرنگتر شده بود و با طلوع خورشید از پنجره، یه درخشش طلایی در اتاق پخش میشد. ریو پتو را کنار زد و هنوز درحالی که گیج خواب بود در اتاقش باز شد. اِلیان، سرباز مورد اعتماد پدرش آنجا ایستاده بود. زره سیاهرنگش در نور صبح مثل شب میدرخشید، و کلاهخودش که چهره اش رو کامل پنهان میکرد فقط دو چشم قرمز درخشان را نشان میداد. موهای قرمز بلندش از زیر کلاهخود بیرون زده بودند و با نسیم صبح تکان میخوردند. صدایش خشک و رسمی بود .
"بلند شید ارباب ریو. ارباب ویلیام شما رو احضار کرده."
ریو لحظه ای خشکش زد، ولی بعد با عجله از تخت پرید.
"چی؟ الان؟"
قلبش تند زد—یه مخلوط عجیب از هیجان و نگرانی در وجودش پیچید. سریع کت آبی رنگ و ساده اش را پوشید، موهای سفیدش رو با دست صاف کرد، و چکمههایش را پاش کرد. وقتی به سمت در دوید، نگاهش به اِلیان افتاد که با حالتی مرموز زیر کلاهخود به او زل زده بود. در راهرو، در حالی که سعی میکرد قدمهایش را با قدمهای بلند اِلیان هماهنگ کند پرسید:
"چرا؟ چی شده؟"
اِلیان سرش را کمی کج کرد و با یه لبخند نامرئی که فقط از لحنش حس میشد گفت؛
"خودتون که بهتر میدونید. ارباب ویلیام همیشه یه دلیل داره."
صدایش آرام بود، ولی یک جور راز در آن پنهان بود که ریو را بیشتر کنجکاو کرد.
در راهروها صدای پاهای آن دو روی سنگها میپیچید. ریو وقتی از کنار پنجرههای بلند رد میشد، نور صبح را روی صورتش حس کرد. لحظه ای ماریا را دید که با یک سبد لباس در دستش از راهرو رد میشد. با ذوق صدایش کرد:
"صبح بخیر مامان!"
ماریا برگشت، لبخند گرمش مثل همیشه دلش رو آرام کرد، و گفت: "صبح بخیر پسرم. انگار عجله داری!"
کمی جلوتر ستیا را دید که با یه تکه نان در دستش از آشپزخانه خارج میشد ، ریو با خنده گفت .
"صبح بخیر ستیا!"
ستیا نان را تکان داد و جواب داد: "صبح بخیر فسقلی! نون میخوای؟" ریو سرش رو تکان داد و به دویدن ادامه داد.
زمانی که به راهروی اصلی رسید، آدرینا را دید که با کتابی در دستانش به دیوار تکیه داده بود. چشمان سردش به ریو افتاد، ولی قبل از آنکه چیزی بگوید، ریو با یک حرکت سریع دوید و محکم بغلش کرد. آدرینا لحظه ای خشکش زد، کتابش تقریباً از دستانش افتاد. ریو سرش را بالا گرفت و با یه لبخند گفت:
"ممنون آدرینا. دیشب اگه تو نبودی نمیدونم چی میشد. عاشقتم."
سپس سریع رهایش کرد و به سمت محوطه دوید. آدرینا درحالی که به ریو زل زده بود سایه ای از تعجب در چشمانش دیده میشد، ولی لبخندی ریز گوشه لبش نشست و زیر لب زمزمه کرد:
"دیوونه."
وقتی ریو به محوطه خانه رسید، نفسش تند بود. محوطه یه فضای باز بزرگ بود، با سنگفرشهای خاکستری که دور آنها رو ستونهای بلند با حکاکی اژدهایان گرفته بودند. وسط محوطه، یه فواره سنگی وجود که آب از دهان یه اژدها بیرون میریخت و در نور صبح همانند الماس میدرخشید. درختای بید با برگای بلند دور تا دور محوطه سایه انداخته بودند، و نسیم صبحگاهی بوی گلهای وحشی را در هوا پخش میکرد. چند مرد با زرههای نقرهای آنجا در کنار پدرش ایستاده بودن، ولی نگاه ریو تنها به یک نفر قفل شده بود و آن هم ویلیام بود .
پدرش کنار فواره ایستاده بود، موهای قرمز آتشینش در باد تکان میخوردند و چشمان قرمز آتشینش به اولیویا "درونبین" قبیله خیره شده بود. اولیویا با ردای بلند سیاه و موهای قرمز بلندش، با آرامش چیزی به ویلیام میگفت. وقتی ریو نزدیکتر شد حرف های آنها قطع شد. ویلیام نگاهی تند به اولیویا انداخت و او با یه لبخند مرموز عقب کشید. آن سکوت عجیب لحظه ای ریو را کنجکاو کرد؛ چی داشتن میگفتن؟ چرا تمومش کردن؟
ویلیام قدم جلو گذاشت، مو هایش زیر نور خورشید برق میزد و صداش بم و سنگین بود:
"اومدی پسرم!."
ابهتش مثل همیشه یه جور فشار تو هوا میذاشت، ولی یه راز در چشمانش بود که نمیشد فهمید. ریو سرش را تکان داد و گفت:
"آره پدر. اِلیان گفت شما منو خواستید."
ویلیام یه لحظه بهش خیره شد، انگار داشت چیزی رو در وجودش میسنجید. بعد به اولیویا اشاره کرد و گفت:
"بهش گفتم که از امروز شروع کنه. خوندن، نوشتن، و تئوری اولیه جادو، اولیویا معلم تو میشه. همین امروز با اولیویا از خونه میری بیرون، به قبیله. بعد از یه ماه، تمرینات عملی رو با من و اِلیان شروع میکنی."
ریو لحظه ای خشکش زد. کلمات در ذهنش چرخیدن، و بعد یه موج خوشحالی در وجودش ظاهر. چشمانش گشاد شدند و یه لبخند بزرگ بر روی صورتش نشست. بدون آنکه فکر کند، دوید و خودش را در بغل ویلیام انداخت.
"ممنونم پدر! ممنون!"
صدایش پر از ذوق بود، و برای یه لحظه، آن ابهت ترسناک ویلیام در گرمای آن بغل گم شد. ویلیام یه دستش رو آرام بر روی شانه ریو گذاشت، ولی چشمان قرمز آتشینش هنوز سرد و مرموز بودن. آروم گفت:
"این یه شروعه ریو. چیزی که میخوای با خودش مسئولیت زیادی به همراه داره."
ریو سرش را بالا گرفت و به چشمان پدرش نگاه کرد. یه سایه از شک هنوز تو نگاهش بود، ولی اون لحظه فقط خوشحالی ریو مهم بود. عقب کشید و با یه نفس عمیق گفت:
"قول میدم پدر. ناامیدتون نمیکنم."
اولیویا قدم جلو گذاشت و با یه لبخند نرم گفت: "بیا ریو. همین حالا میریم. وقتشه که قبیله و دنیا رو ببینی."
سپس هردو به سمت قبیله حرکت کردند. اِلیان با زره سیاه و چشمان قرمز زیر کلاهخودش تنها یه نگاه به ریو انداخت و گفت:
"یه ماه دیگه میبینمت. آماده باش."
ویلیام هم بهش نگاه کرد و چیزی زیر لب گفت که ریو نشنید، و اون مرموزی مثل همیشه دورش رو گرفت.
ریو با اولیویا از خانه دور شد، بدون هیچ محافظی. زمانی که پاش رو در قبیله گذاشت، نفسش در سینه اش حبس شد. قبیله یه شهر کوچیک بود، با سنگفرشهای خاکستری که با نظم کنار هم چیده شده بودن. خانه ها از سنگ مرمر سفید و قهوهای ساخته شده بودن، با پنجرههای قوسی و حکاکیهای ظریف که در نور صبح میدرخشیدن. دود از دودکشها بالا میرفت و بوی نون تازه و چوب سوخته در هوا پیچیده بود. مردم با لباسهای ساده و رنگارنگ راه میرفتند، ولی وقتی ریو رو دیدن، لحظه ای همهچیز آرام شد. بعضیها با تعجب به موهای سفید و چشمان نقرهایش زل زدند، و بعضیها با ترس یک قدم به عقب رفتن. یک زن با سبد میوه دستش را جلوی بچه اش گرفت و زیر لب چیزی زمزمه کرد. ریو حس کرد قلبش تندتر میزند، ولی سرش رو بالا نگه داشت و کنار اولیویا قدم برداشت.
اولیویا با آرامش گفت: "نگران نباش. عادت میکنن."
سپس آن دو به سمت یه خانه بزرگتر در انتهای کوچه رفتند ، خانه اولیویا که یه کارگاه جادو هم در آن واقع شده بود. مکان دنجی بنظر میرسید ، زمانی که به ورودی خانه رسیدند در چوبی با حکاکیهای عجیب باز شد، و ریو با یه حس هیجان قدم داخل گذاشت.
"خیلی خوب وقتشه که شروع کنیم ."
اما در بالا و در آسمان، در ارتفاعی خیلی زیاد که هیچکس قادر به دیدنش نبود ، نادیا با ردای تیرهش در هوا شناور بود. دستانش در پشتش قفل شده بودن، و چشمان تیز و پر از خشمش به ریو زل زده بودند. صورتش آرام بود، ولی یه حس خشم عمیق در آن موج میزد. زیر لب با یه لحن طعنهآمیز زمزمه کرد:
"خب، هیولای کوچولو بالاخره از قفسش اومد بیرون؟"
صدایش در باد گم شد، و هیچکس—نه ریو، نه مردم قبیله—متوجه حضورش نشد.
در سمتی دیگر ریو با قلبی پر از امید وارد خانه اولیویا شد، یه لبخند ریز رو لبش بود—این شروع چیزی بود که همیشه میخواست.